jacqueline

benden önce bu odada kalan kız, eskiden fransız kolonisi olan bi afrika ülkesinden geliyo zannımca. dün göçmen bürosundan evrak gelmiş, ben de yetkili merciilere ilettim zira mühim bi şi o büyük beyaz zarf (hepimiz onu beklemekteyiz değil mi a dostlar). dedim işte, siz bulun jacqueline'i. ama jacqueline naaptı, sabah 8.30 itibariyle parmağı benim zilimde, "ay şey ben jaklin, oda değişti ama mektuplarım sana geliyo bittabii halaa hani yani gelsen de açsan da kutuyu alsam da mektubumu" bik bik. "ohoo çok geç onların hepsi artık yetkili merciilerde" dedim. "uyandırdım mı" dedi. "evet de sorun değil nolcak" dedim. "yukarı geliym mi madem" dedi. şeker bi kız.

neymiş, insan sıkılıyorum demiycekmiş, kapısına sabahın bi köründe jaklin gelip sohbet etmek isteyebilirmiş. evveeaatt...

bi de kardeşim hayat amma erken başlıyo burda. gidip bi dinlenin uyuyun... yalnız bu hanım kızımız için demiyorum. sanki hala çiftçiler, tarla sürüp inek sağacaklar. sabah 8.30 kız dipçik gibi, zımba gibi....

latin amerikalılar var etrafta allahtan, saat 12de bile "hııaaahh uyanmak istemiyodum beyynnn" diyolar. gerçi onlar da o kadar çok uyuyolar ki sonra enerji fazlası yapıyo, koşturup duruyolar.

burda herkes herkesin kapı zilini duyuyo. ince duvar sendromu. o yüzden ben kendi zilimi kaale alıp açmıyorum. bikaç zaiyat verdim "deryik nerdesin seeennn" tadında. olsun canım. gizemli türk. ulaşamasınlar. nıhahaha.