Kenya'ya gelmelisin!

Kenya'ya gitmeliyim. ordan uganda'ya geçip milli parklara uğrayabilirim. öyle dedi komşum. sonra dedi ki, "benim ülkemde domateslerin rengi, salatalığın rengi var ve hayır, AIDSli değilim, açlıktan kırılmıyorum. burdaki ortalama bi hollandalıdan- görece- zenginim. aa bi de simsiyahım tabii, onun için yoksul olmam şart". sonra en parlak güldü.

Sonra başka biri dedi ki: "Adis Ababa". Zimbabve'ye de gitmeme şart. Ve mozambik en latin afrika ülkesi. ve çünkü artık tescillenmiş, ben afrikalıların küçük kız kardeşiymişim.

devam etti diğerleri..


birlikte sohbetler sırasında devam etti uyarılar: bi yerlere gelmemi bekliyolar. Hırvatistan'a, sonra balkanlar boyunca. yunanistan'la ne kadar aynıyız'a gülmek gülmek gülmek... iç çekmek, "sağol iyi geldi seninle konuşmak" demek, sarılmak. bize de bekleriz.
ve peru'ya, Lima yetmez, dağlara... renklere.
endonezya'ya gimeliyim. ve o en melodik dili dinlemeliyim.
ve elbet bir gün Hindistan'a gidicem, bunu hepimiz biliyoruz. ve gittiğimde o kuzeydoğudaki izole köylere kadar gidicem, urdu dilindeki farsça kelimelerle iletişim kurucam.



bu davetleri duymak, ülkeleri dinlemek... saatlerce dinlemek, Amazon'u dinlemek mesela, öğrenmek... Ekvator'u duymak, yeni seçilen, aslen üniversite hocası olan 42 yaşındaki başbakana, 36 yaşında sivil bi kadın olan savunma bakanına heyecanlanmak... Bolivya'yı dinlemek, kolombiya'yı... öyle "bak benim ülkem mutteşem bi şi" değil, gerçekleri dinlemek hepsinde. turist turu değil sadece, mesela o şeytan icadı otobüslere binmek panama'da.



o otobüsler ki panama'nın vapurlarıdır. sonra ordusu olmayan ülkeler duymak, anlayamamak. sonra mesela gürcistan ormanlarına gitmek, gördüğü her ağacı -"bundan daha normal ne var ki"- tanıyan bi kızla. Mısır'a gitmek, gezmek. inadına "aa develer nerdee" demek, gülmek. mısırlı bi hristiyan kızın mezhebini öğrenmek ve müslüman kızın helal et arayışına yardım etmek.. ve sonra bi brezilyalıdan, her zamanki cümlelerini duymak: "Rio dünyanın en güzel şehridir". "...İstanbul'dan sonra" diye eklemek. inatlaşmak: "rio içinde kalır seninle gezer." "sen istanbulu gezemezsin, o senin damarlarında gezer, kalbinde atar." "sanırım biz komşuyuz." "ben de onu diyorum."


bazen insan "hayat çok kısa ve görücek çok şey var" diyo.
gezmek hayatının anlamı oluyo.
"ne yapsam da gezsem yahu" diye kara kara düşünüyo.
bahane bulmadığı zamanlarda. bu yazının esas konusu bu aslında.

avrupa da güzel tabii, mühim bi şi. Amerika da öyle... ama bi düşünün kaç türk genci amerika ya da AB dışında bi yerde master yapmak istiyo? kanada, avustralya falan, onları da geçelim. niye afrika'ya gitmiyoruz ya da mesela kosta rika'nın nesini beğenemedik? "para etmez ki" mi diyosunuz? bazen tam tersi, bi tek bu para ediyor. "ne öğrenicem ki" demiyosunuzdur diye umuyorum, diyen varsa okumasın beni. rica edicem.

kabul edin, avrupalılardan beter derecede avrupa merkezli bi görüşümüz var.

ben de dahilim. yemedi işte açılmak. bilmiyoruz ki neye açılacağımızı. anlatmadılar ki. bizim için bi hintli et yemez, uzun boyludur ve gerektiğinde durup dururken dans eder. afrikalılar hasta, aç, açıkta, ah en bi zavallıdır ve latin amerika iki günde bi devrim yapıp kıç sallar. aynı türklerin fes takıp deveye binmesi gibi. anlatabildim mi?



kaçımız gezi dergisi/ kitabı okuyoruz? gezmiyoruz da. pahalı değil, olsa dahi, çalışın kazanın efenim. otelde kalmayıp bankta uyuyun. bu yaz olimposa gitmeyin artık. sebep çok: afrika kıtasını bilmeyen, koca bi kıtaya tek bi ülke gibi davranıp "afrika" diyip geçen; ama yıllarca kolonileşme üzerine ahkam kesen sosyal bilimler öğrencileri. "ama o doğu afrikalı, ben Nijeryalıyım" soğuk duşunu yaşamamış olmak. "mahatma gandi" değil "mahat magandi" yazan bankacılar. bi vietnamlı, çinli, tayvanlı ve koreli arasında fark görememek; ama ah çin mutfağına bayılmak, ballı tavuk favorim.
ve bütün bundan rahatsız olmamak. merak etmemek.
ay tabii bi de bütün dünyanın türkiyeyi bilmesini beklemek.


gitmek lazım. hani böyle manyak öyküler vardır ya "....ve hayatını orangutanlara adadı" falan, hiç manyak değiller kuzum. gitmek lazım. böyle gençlik hayali değil, bunu amaçlamak lazım. belgeselleri izlememek, o televizyonu kapamak lazım.

bilenler bilir, ben hep böyle "bi gün 'hayatın anlamını mercan kayalıklarındaki hedelöbö balığında buldum' diye kart atıcam" kıvamı şakalar yaparım... özgecim de "deryayı bi gün bi belgeselde afrikalı bi çocukla görücez" der.


cidden yahu, olsa ya. yapsam ya. gitsem ya. yese ya gitmek.
hatta kavalım olsa, sizi de katsam ya peşime.

not: döndüm. tam gidemeden malum, gördünüz.
ama tadilat bu sefer tamam, kral ustalar buldum:

bu kız çocuğu ders çalışıcak.
okiycak uzun uzun, öğrenecek.
tez yazıcak.
odası bal dök yala olucak (öhöm, yeni dekorasyonu bile yapıldı).
kendine mahçup olmiycak artık.
ve kimbilir, belki bi gün uzun uzun gidicek, gezicek.

AYHAN SİCİMOĞLU'NU DİNLEMEYEN KALDI MI?
KOLEKSİYONLUK ALBÜM YAPTI ADAM.