münferit

"deryik hrant dink öldürüldü".
böyle bi sms.

sonra gazetelere bakmak. ben bi şi yazmiycam, nasıl olsa günlerce bombardımana tutulacaksınız. samimi gözyaşları da olacak, biliyorsunuz. üzüleceğiz içten, onu sorgulamıyorum. ama bikısımmedyacım bi yandan vah vahlanırken (ah tabanı delik ayakkabı romantizmi) bi yandan da "ee kaşınanı kaşırlar" temalı satır arası imalar yapıcak. uzun uzun AB ilişkileri analizleri dökülecek, komplo teorileri uçuşacak. her zamanki uzmanlar her zamanki beylik cümleler. ah biz yine ahkamlar keseceğiz bir sürü. "Dink şöyleydi böyleydi" diyen faşocuklar doluşacak, sanki "müstehak" der gibi... ekmek arası hırant dink tüketeceğiz milletçe. çok saygıdeğer aprondadevekesici politikacılarım taziyelerini ve kınamalarını bildirirler elbet. ve bunlar aslında "ülen bi bu eksikti"yle "gavur dölü" arasında gidip gelecektir. zira taziye bildirirken bile samimi olamayan, ölüye üzülemeyen politikacılar yönetiyor bizi. samimiyetsiz, kişiliksiz ve çıkarcı. siyasi görüşü ne olursa olsun tekvücut oldukları bir konu var: cinayetleri hasıraltı etmek.

bilmem, belki sıkılacaksınız. başının arkasından 2, boynundan 1 kurşunla öldürülmüş bir insanı unutacaksınız. sahi, arkadan vurmak... sahi, arabasına bomba yerleştirip paramparça edilenler de olmuştu. ah münferit olaylar ishali yaşayan bi ülkeyiz biz. meczup dolu ortalık. bi meczup artı bi silah eşittir münferit. n'olacak işte, CNN ve NTV'nin ölüm yıldönümünde belgesel hazırlayacağı bir kişi daha oldu, jenerik akarken yumuşak bi piyano sesiyle zoom out. binaenaleyh bu şoku da atlatacağız . göreceksiniz - alışacağız. direnicez yine böyle olmasın diye ama bakın, olacak.

kardeşim 1992 doğumlu. doğduğu yıl musa anter, bir yaşındayken uğur mumcu.
15 yıldır kaç faili meçhul birikti biliyo musunuz? gazeteciler, belediye başkanları...

ben çok yoruluyorum bazen.
düşünmekten, geceleri dişlerimi kenetleyip uyumaktan, gazete okurken ağlamaktan; her gün illa ki gazete okurken ağlamaktan çok yoruluyorum ben.

abdi ipekçinin eşinin yüzünde her yaz gördüğüm o hiç dağılmayan hüzün bulutundan, adı 1993 yılında konmuş uğur mumcu caddesinde oturmaktan, çetin emeç bulvarında yürümekten de yoruldum.
bıktım.

bu akşam saat 8'de Taksim'de olmayacaksınız işte.
çünkü biz, "olay çıkar evladım"la yetişmiş tepkisizlikteyiz.
bizde en bi muhalif gençlik, iki tane sosyalist terim bilir, evinden vah vahlanır sonra. oh protestcik, seçim pusulası kadarsın.
çünkü tepki vermek bizim için hak değil, imtiyaz.
bi tür gözükaralık.
taksimde yürüyüş yapanlara normal gözüyle bakmayan bi toplumuz;
böyle biraz imrenme, biraz alkış, biraz delimibu.
aman tanrım polis copu, suyu, spreyi!!!
bizde kimse bebeğini dedesini toplayıp meydanlara dökülmedi daha.

çünkü olay çıkar.
kahve taşar ocak batar.
sanki bütün bunlar yeterince "olay" değilmiş gibi.
karamsarım, buyrun.
gözlerim acıyo.