takla

güvercin denen hafiften sarsak hayvanın takla atabilir olması bana çok enteresan geliyo. kendimi görüyorum diyebilirim: benim kadar dünyadan bihaber ve hatta melül bi hayvan, sanki şans eseri hayatta gibi. sonra bi bakıyosun saçma bi sebeple, bilemeyeceğim bi gaza gelişle, takla atıveriyo havada. dünyanın en saçma görüntülerinden.

ben de işte düzenli aralıklarla takla atıyorum, giderek de sıklaşıyo. 1995: takla. 2002: takla. 2006: takla. 2008: takla. 2009: takla.
şu kısacık ankara ziyareti sonucunda anlaşıldı ki 2010: yine takla. güvercin kadar kondisyonluyum yemin ederim. zaten bu saatten sonra takla atmasam kaşıntı yapacak heralde. iki ters bi düz. kendimce bi planlar yapıyodum ama bu bambaşka.

annem ve defne, her şey onlar için. yani bunu arada ben bile unutsam da, öyle. içimde zırhlı, beyaz atlı bi şövalye var. güvercin ruhlu bi şövalye evet, takla atabilen kahraman. kendime 2 boy büyük geliyorum arada, kendimi bekleyip görüyorum. satranç gibi. evet evet, gözlerim faltaşı gibi açık; kendimi bekliyorum, havayı kokluyorum, takvim sayfası koparıyorum. annem enteresan bi kadın, yapıverir, ediverir, en doğru kararı verdiğini bildiğiniz için de fazladan bi destek istemez sanırsınız. yani ne bileyim, öyle şeyler yaptı ki, ihtiyacı yok gibi. şimdi ilk kez, o 52 ve ben 26'ya doğru giderken, onun bana ihtiyacı var ve gözümün içine doğru, dimdik söyledi bunu. güvercinlere böyle şeyler yaparsanız aptala dönerler, e ben de döndüm. sindiriyorum. düşünüyorum. mantık ve ben ve güvercin ruhlu şövalyeler ve şövalye ruhlu güvercinler meselesi. güvercin ne kadar da ankara bi hayvan bu arada, di mi?

bana bi kez daha üniversiteye giriş pırpırı, bekleyişler.
maaile taklalanmalarımızın sonu iyi olsun, mis olsun, ferah olsun.

31 aralıkta karne notunu vericem 2010'un, bakalım. iyi olan kazansın, adil bi dövüş olsun.