kadife

12 saatlik iş maratonumu bitirdim. bugün hava gebzede çok güzeldi. ya ya. eve geldim, eve gelince aklıma ev işi geldi, sırayla giriştim. ihtiyaçtan, yoksa hiçbi mükemmellik iddiam yok. kendi yağımda kavrulma ve sabah sabah ütüden nefret etmekle ilgili bi şi. bi de yaklaşık 3 saattir öyle susamış vaziyetteyim ki neden su içmediğim bi muamma. delice susayıp delice su içmek çok mutlu bi şi.

sürekli dalıp gidiyorum, beynim aklım başka yerde. tuhaf ama, aklıma ercan arıklı geliyor. ercan beyin mesela hava sıcaklığına göre özel hazırlanmış takım elbiseleri olduğunu, 22 dereceyse 22 derece için olan takımı giydiğini, hava aniden değişince eve koşup değiştirdiğini filan biliyo muydunuz? ne tuhaf di mi? aynı takım üstelik, renk bile değişmiyo. adamı belediye otobüsü ezdi. buysa ne kadar sıradan sayılan bi şi halbuki daha da tuhaf. öyle bi şi işte hayat.

6 ay sonrasını görmek için gözlerimi kısıp ufka kitleniyorum bu ara. işaret filan beklemiyorum, öyle bi işaret geldi ki anlamaya çalışıyorum. hayat borazan çiçeği gibi, küpe çiçeği gibi. bu da bugünkü özlü sözünüz olsun maarif takvimi sevenler. hayat hatta, akşamsefası gibi, evet evet, kesinlikle akşamsefası. ben kırma renkli çiçek üretebildiğimiz türleri hep sevdim, menekşe, akşamsefası filan. karışsın, değişsin hayat. tesadüfler yerine plan gerekince belirsizlik başladı resmen. göz kıs, ufka bak, geleceği bekle. belki ertelediklerim de bu vesileyle filan. di mi blog? yazamadıklarımı düşünmek için blogu kullanıyorum.

onun dışında pek yapmadığım bi şi yapıcam blog ama:



iyi gelen şey bu fotoğraf mesela. hissi ve varlığı.
net şeyler, mutlu şeyler, göz kısmama gerek olmayan şeyler. su içtim bi de demin, o. mesela.