yol

ankara ulus...
aramda yaklaşık 3000 km mi ne var.
ailemle.
düzenli aralıklarla bomba ihtimalleri, medyada yer almayan ses bombaları, sahte ihbarlar falan duyarak büyüdük... büyüdük neticede, çok şükür di mi ey kuşağım? ankara'da ana caddelerde "ya bomba konursa" diye çöp kutusu yoktur kuzum.

bazen de patladı işte, yakınlarda yanı başlarda, istanbullarda.

"insan bi arar 'iyiyiz bi şi olmadı' der" diye sitem ettim ben. bizim için ne normal di mi?
"kızım hayattayız, iyiyiz hepimiz" desinler istedim, demediler diye kızdım. annemin panikle beni aradığı, "şişli diyolar derya" diye telefonda ağladığı anı hatırladım. sonra yaralı listeleri... 90'dı şimdi 121 diyolar. yaralı listelerini okumak... biraz mazoşistçe belki ama o insanlara birer isim vermek gerek her defasında. bunca zaman istatistikten nefret ettiysem isimleri alıp insanları sayıya çeviriyo diyedir.

bombanın analizini yapsak yaparız elbet...de... istemiyorum ben. düşünmek istemiyorum. düşünsem neler bulucam biliyorum; o yüzden şimdi değil. biraz köşeme çekilip nefret etmek istiyorum bütün yetişkinlerden, sürmanşet haberlerden, fotoğraflardan.

***
Dün kitapçıdaki gez kitapları rafına takıldım. 2 saat falan kalmış olabilirim orda... her zamanki görev bilinciyle "türkiyeyi nereye koymuşlar" diye baktım, bu sefer akdeniz ülkesiymişiz. sonra raflar boyu, kıtalar boyu tek tek baktım. ne çok gezilecek yer var, yenecek yemek, dinlenecek müzik... viyana var, sonra mesela nairobi var, lima var bi de. sonra bi hüzün çöktü, bi ömür yetmeyecek ben ona yanıyorum. bi yandan da işte, yasaklanmadan önce sedir plajı'nda güneşlenmişliğim var, bu da bi şi di mi.

bugün hava güneşli ama sanki siyah bi güneş.