daha mutlu olamam

ben bi gece bu şarkıyla deli gibi zıplıyodum; ama deli gibi. hiç zıplamadığım kadar. mutluydum da hakikaten, cidden daha mutlu olamazdım. yepyeni ve mutluydum. 32 diş tekmili birden ortada, zıplamaktan öte bir şeyler yapabilsem yapardım. konser miydi konserdi valla. bir tek bu şarkıda tek başıma; ama iki başıma zıplıyodum. nil karaibrahimgil'in ilk konserindeki hali gibiydim hatta; kollar iki yanda sallanıyo sek sek sek. zıpzıpla zıpır arası bi yerde. sanki yer hem çekiyo hem itiyo.

şimdi geriye dönüp baktığımda hikayenin devamı için...


bakmıyorum. yani o öyle dondurulmuş bir an, parlak gözler, bağırmaktan çatlayan akciğerler ve sanki cidden, daha mutlu olunamaz; teknik olarak mümkün değil. zaman ve mekandan bağımsız bir mut ki bir tek kendim içindi. yıllar geçti üstünden, ne komik. ve bu şarkıyı sonraları dinlediğimde fark ettim ki eşlik etmiyorum şarkıya artık. o şarkı o gecenin şarkısı olmuş, dedim ya daha mutlu olunamazdı o gece, beklediği çizgifilmin jenerik müziğini duyan çocuğun içinin gıcıklaması diye kabaca tarif edebileceğim bi his. bir kez daha söylersem sanki bozucam o geceyi. böyle unufak olucak, zıplayan deryik zınk diye durucak falan.


komik işte insanoğlu. şarkı tutmaca. bir tutam 365 günler geçse dahi, aslında o şarkı çoktan bitmiş olsa dahi, ı-ıh inatla sadece dinlemek. bilmem ki belki de bi nevi naftalinleyip rafa kaldırma yöntemidir, iyi geleninden. en huzurlusundan ablası. bakınız ben kameraya bakmayı sevmem, gazete okur gibi yaparım, o sahne donar. "aa saçlarım kısaydı hakikaten, ne komik..." derim. geçer.


bir sürü 365ler öncesi.