tohum

Türkiye'de eğitim zor, eğitim az.
Otistik çocuklar için yok denecek kadar az. otistik bir çocuğun dönen şeylere tutkuyla bakışını seyrederken, 6-7 yaşına geldiğinde gidecek okul bulamama ihtimalini hatırlamak, fena. alışkanlıklarına bağlılığını bilince, "maddi imkansızlıklardan okulumuz kapanıyor"un onun dünyasını nasıl sarsacağını tahmin edebiliyorsunuz.

otizmde oysa, ukalalık etmiym ama, eğitim tedavinin bir parçası. gün oluyor, 38 yaşında bir beyefendi size "sen ingilizce biliyo musun" dediğinde, saatlerce yüzdüğünde ve uçakları sesinden tanıdığında, her görüşünde "günaydın derya, bugün nasılsın" dediğinde, anlıyorsunuz eğitimin etkisini. "normal" davranmayı öğrenmek değil bu; size dünyasını açmayı kabul etmek denebilir. arkadaşınız oluyor, birlikte yaklaşık 20 farklı vitaminin prospektüsünü okuyosunuz ve o size tonla latince şey sayıyor.

bu ülkede herkes forrest gump'ı severek izlemişti, yağmur adam'ı da. o kadar ama. ah ne kadar da ağlamışlardı, sonra gün bitmişti, herkes evine gitmişti. zavallı deha- yarı deli arası bir muamele, şefkat karışık acıma. birçok insana yaptığımız, kaşlar havada küçük emrah bakışı. lazım olan buymuş gibi. alay edenler de vardır belki de onları saymıyorum bile.

tohum otizm vakfı var, etrafta ilanlarını görmüşsünüzdür. çok basit: otizmin farkındayım diyor, erken tanıdan ve eğitimden bahsediyor, uluslararası kaynaklar veriyor. muhtemelen en doğru yanı da şu: aileleri rahatlatıyor, onlara da destek oluyor. "tohum yaz 5290'a gönder" gibi bir destek kısmı da var; ama daha fazlasını yapmak isterseniz hayır demezler heralde.

bu da böyle bir duyuru olsun.