serpico

(...)

falan filan derken bi uzun yazının daha sonuna geldik. kendi kendime sayıklıyo gibiyim bu aralar. arkadaşlarımla buluşuyorum, hatta ceylanla bile buluşabildik yani 4 yıldan sonra. şarap içiyorum sevgilimle ve çok ucuza süper çantalar alıyorum. etraftakileri seyrediyorum ve sakız çiğnerken ağzını kapamaktan aciz herkesin ensesine vurmak geliyo içimden. kitap okuyorum. ders notlarımı ankaradan getirmek gibi abesle iştigal bi fikre kapıldım bu ara. niyeyse.
günler geçiyo işte be blog. bak kasım 15.

yukardaki yazının başını sildim.

sildim çünkü artık içim şişiyo. meclis oturumlarını seyredip üstüne yorum yapacak halim var ama isteğim yok. halim var, yazmıştım; ama sildim işte. mailime dadanan bi manyak var mı, varsa napmalıyım, varsa bunu gerçekten takıyo muyum, alt tarafı şifre yeniliyorum pek iş değil aslında gibi gibi. öyle dijital önlemlerle donanma, zırhlanma insanı değilim. galiba onu da takmıyorum yani.

öyle şiş ki içim, maillerimin okunmuş olması pek umrum değil aslında. zaten şimdiye kadar haddi olmadığı halde maillerimi okuyan dış kapının mandalı kişiler oldu, bilmediğimi sanan, kendinde hak gören. taksam onları takardım monşer. üstünde durmadım. erdemden değil, hissizlikten. hayatımın kriptoları birilerini heyecanlandırıyo sanırım ama süplis: bi bok yok. hem benim 4 tane mail hesabım var yani, yetişemezsiniz. bu tip ergen hallere takılsam kafamda saç kalmazdı, yeterli kısmı beyazladı zaten. ayrıca kriptoları maile de yazmayacak kadar istihbarat ajanlığı yapmışlığım var sazan suzanlar. böyle biri var mı yoksa sadece teknik bi gazap mı derseniz, bence b seçeneği.

neyse işte. etkilere tepkim yok. bu ara düz çizgi ya da çizgilerim düzeldi. bissürü şey diycektim ama yankı gibi artık, istemedim niyeyse bugün. niye hala yazıyorum o da muamma.

saat 15.30. odamı seviyorum.