çünkü sıkıldıkça ev ev ev

ne zaman evine bu kadar düşkün bi insan oldum bilmiyorum. sünnet/ asker olmuş oğlumu, gelinlik kızımın kepli fotoğrafını gösterir gibiyim. makine gibi barbi giydiren, evcil kedisinin kuyruğunu ören kızım ben. odam resmen benim yavrum evladım. kırmızı-mor olamayışı üstünde post-it sarısı krizini yaşadım filan, yeni barışıyoruz, balayı dönemimiz. küçük burjuva haller ve aidiyet saplantıları kitabınızı rafa koyarsanız bi süreliğine, kaldığım yerden coşkuyla devam edicem... çünkü çünkü ben beton çivisi aldım nihayet. nalburiye arasında tanıdıklarımın oranı giderek artıyo. beton çivisi seçtim ben yani. annem için bir milat. odam için de: artık tamam.

odamın görece dağınık olan köşesi - herşeyrafları.



ilaç,pasaport, takı malzemeleri, takı, oje, şapka, ampul, kitap,delgeç, mirkat ve diğer her şey herşeyraflarında.

aynam aynam aynam, nihayet. kartpostallar ve afiş konusunda emin olamasam da bu böyle bi şi.


bu köşedeki uyumsuz şeyi bulunuz: hint filmleri kitchliğindeki makyaj çantam.
onsuz olmaz, nayır nolamaz, o yüzden duracak.

ve kısa günün çalışkanlığı:



umarım takarım. inceden bi bülen.t ersoy hissi var; ama uzun bu aslında, kısa bi şi diil.
yok aslında o his yani. bilmiyorum işte.

buraya kadar sabırla okuyabilmiş erkeklere selam ederim, hayatınızdaki kadınların alışveriş arkadaşı olma sınavını geçtiniz, bilmem ki iyi bi şi midir. resimlere bakanlar sayılmıyor.