papalina

blogger'a bi şi olmuş, yine hiçbir yeri açmıyor. ktunnel denedim işe yaradı. abesle iştigal.
3 gün içinde büyülendim, yenilendim, bi şiler oldu.

araba ve yollar sonunda, biz cundaya aşık olduk. cunda başka. ayvalık da öyle. öncesinde benim için "güzel bir sahil beldesi" deyişinden öte gitmeyen ayvalıktan çok özür dilerim. etrafa mı bakalım, bi şiler mi yiyelim şaşkına döndük. ama cunda başka. cunda, kıymetlimis. bozcaada mı cunda mı dedik, cunda kazandı. araba olması da bi ayrı rahatlık imiş. ayışığı manastırı ve 2.köydeki ıssız deniz sebebiyle bile cunda. cuncuncun.

neyse işte, trafiksiz bi şekilde geldik. muhtelif tekrarlarla cunda özeti yazabilirim; ama sonra. sakin sakin, sindirerek yapıcam onu.

feribot kalabalık ve çocuk doluydu. bi kez daha anne-babalardan rica ediyorum (çünkü hepsi burayı okuyo): çocuklarınızı rahat bırakın. her saniyesinde bi bilgi edinmesi gereken makineler değil onlar. dibimizdeki baba, 6 yaşındaki kızına barbili bi dergideki bütün falları okudu. evet fal. hani kendisi ve kızı değil, kızının gösterdiği bütün burçları. sonra boyama yaptılar. kızdan çok babası eğlendi, kıza sürekli bi stimulus hali: "bak bu fırfır. fııır fııırr! siyah yapmayalım fırfırı, bu iyi olan kız, ama istersen saçını siyah yapalım. saaç! bu ne renk? bordooo! hadi bana fırfır göster" ay kız 6 yaşında be adam! kazık kadar! ne renk öğretmesi! portakal suyu içelim, portakal suyumuzun "partikül"leri olsun ki tazeliğini anlayalım, fırfırları taşırmadan boyayalım, dırdır dırdır oydu beynimi. çocuğu eğittin, süper oldu, o 1,5 saatlik seyahatte alim ruhu emdi; ama o çocuk maalesef kalabalık yerlerde adabıyla oturup gürültü yapmamayı öğrenemedi. senin yüzünden herkesin beynini ütülemeyi bi hak görüyo kendinde. yani zurnanız zortladı bayım. olmayan migrenim azdı yahu. uslu da bi kız, bıraksan öyle börtü böcek, barbi resmi filan, takılır kendi kendine. babası dürtüp durdu yol boyu. "etkileş benimle dehasu, nöronlar arası boşluğunu kısaltıcam, ilkokul 1'den 5'e atlatıcam". kızın annesinin bile içi geçti yemin ederim. rahat bırakın çocukları. çocuk o.

bilmiyorum, annem beni çok fena oyalardı yolda, belki ondan. çenem mi düştü, mızmızlanıyo muyum, "camdan bak, gördüğün yeşil tonlarını say; ama aynı rengi iki kez sayma sakın" derdi mesela. bolu'da! saatlerce sayardım kendi kendime. ciddi ciddi. defneye de mesela "parmaklarını birbirine 20 farklı şekilde dokundur" filan derdi. debelenirdi garibim. ondan heralde, böyle çocuğun tepesinde eğitmen zebani hallerini anlamıyorum. çocuğu "eğleme"yi de anlamıyorum. çocuk be o. bıraksan yeşil sayıyo işte. söyle bi şi, oyalanır. olmadı uyur. olmadı sus dersin, susar. aaaaagh yani. yoksa böyle oyna oyna oyna, sıkıldığında bırakmak iste, çocuk devam etmek istesin, yine bi çıngar, ağlaşma. gerek yok.

öyle işte.

feribot dırdırımı bi kenara koyarsak, ruhum dinlendi aslında.
şimdi izninizle fotoğraflara bakıp şu 3 günü döne döne yaşiycam.