annem bi şiler anlatırken bi anda durup "aslında... tam fulyalık bir şey bu" dediğinde, öyle buruk gülümsediğinde, biz fulyayla geçirilen her anı bir salisede anıverdiğimizde ve o salisenin sonunda huzurla gülümsediğimizde, durumu "fulyalık"tan daha iyi anlatacak bir kelime bilmediğimizi fark ettiğimizde ve sırf bu sebeple fulyayı biliyor olmanın nasıl bir hazine olduğunu anladığımızda...
sanki bunların hepsi saatler sürmüş gibi yoğun geldi bana.
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder