bloodporn

böyle bi şi var. resmen kan pornosu, vahşet pornosu (hadi gelin sm'ciler korkmuyorum).

evinde tv olmayanların kurtuluşu/ şansı bu: zaten tarihe geçecek vahşilikteki olayların ıcık cıcık her bir acı, gözyaşı, kan ve "inanılmaz dehşet anı", "şoka girmiş çocuk suratı" detaylarından, yağmurundan uzak kalıyosunuz. ve böylece: alışmıyosunuz. alıştıramıyolar işte. 10 ayrı kanalda kocaman kocaman bakan çocuk, ağlayanlar görmiycem ben. 1-2 gün sonra "seccade üstündelermiş", "kıpırdayanı dürtüp yine vurmuşlar" gibi ayrıntılar biriktirmemiş olucam.

ama gazetelerden kaçış cidden yok. hemen foto galerileri kurulmuş, daha daha hazin, daha daha hüzün fotolar için tıklıyoruz. milliyet resmen "olay gelin" vesikalığı koymuş. hayatta olsa 3 aya solist yapacaklar sanki.

bu "acı fetişi", bence üzülme eşiğimizi yükseltiyo. biz acıyı reha muhtarla sevmiş bi milletiz ya da o bu zevkimizi ilk keşfeden haber dahisidir. hani çocuklara street fighter oynatmazlar, alışmasın diye, aduketi normal bi şi sanmasın diye filan. sonra bi de hep "ay vah vah tvler çocukları ruh hastası yapıyo" derler, işte "aman veletleri içeri yollayın sayın seyirciler" uyarısı yaparlar filan ya... çocuklara gelene kadar, yetişkinler için de normalleşmese kan keşke. tamam, el değmemiş dimağları ak pak tutuyoruz da, bizim eller kirli. yani ne bileyim, "vahşet=çocuklar uzak dursun da 10 kanalda kan fetişiyle zevklenelim" olmamalı. deprem, "kim kadraja patik sokabilecek" yarışına dönmemeli mesela. onun gibi işte. hadi haberciler kendini savundu diyelim, akşam yemeğinde seke seke acı zapingi yapan aileler neyi savunuyo?

nedir yani, bakıp bakıp köyde ölen 44 kişiden biri değil de evde mercimek çorbası kaşıklayan çoğunluktan olduğumuza mı şükrediyoruz?

üzülme eşiğimiz sanatsal acı pornosu gerektirir hale geliyor bence. fotoğrafsız, "en oricınıl vahşet kurbanı görüntüsü" olmadan üzülemiyoruz mu nedir... "düğüne kanlı baskını izle" diye bi link, benim içimde düğümler attırıyor.