kartpostal sevenler derneği

atomize. öyle der annem. benim parça pinçik, göz yoran odam için der. Sabuş zaten pek duramaz odamda, daralır. benim odamın duvarları ben bildim bileli bi şilerle dolu. boş duvar sevmiyorum, büyük poster de. küçük küçük olsun. efendim hani şu küçük reklam amaçlı kartpostalcıklar vardır ya, işte onlar burda zebille, 15 günde bir yenileniyolar ve harikalar. beni çok mutlu eden, çok muzur olanları var. kartpostal toplamak her ne kadar ilkokul yılları tadında olsa da biriktirmeden duramama halim var, hem odayı parça pinçik yapıyolar, benim odam oluyo böylece yurt odaları. 5 yıldır. daha önce de söylemiştim belki, geziyolar benimle... hem kağıt güzel bi malzeme. kırtasiye fetişi.

odadan tap tri. bi kısmı ikinci baskı. olsun varsın. yeniden yayınlanan dizi bölümleri gibi. sıkıldım napiym. aslında zor değil ama bütün gün oda temizledik be kuzum.



şimdiii bu üstteki şey benim kapım, içerden görünüşü. dışında kelebekler var, korkmayın "yaklaşmak yasak" yazılı ergen notlarını aştım. bu kapının iç kısmı; zira ben geç kalan bi insanım, korkunç bi palyaçonun dil kesme tehditiyle bana "get lost" demesi gerekiyomuş, çözdüm. hemen üstünde psikopat bakışlı bi teyze var; ama parlamış. "allow your children to be evil" ise kalbimde inci.

eveaat altta buzdolabı. "eat your heart out" falan diyet yapıyomuşum gibi dursa da esas amacı "deryik çöp yemesin, adam gibi beslensin, hatta yemek yesin" daha ziyade. zafiyete çeyrek var, bayılıyorum durumlarını önlemek için.



aşağıda sonunda tamamlanmış dolabım. bitti efendim törenlerle kapladım kendisini, hatta yanlarını da; ama onlar büyük şeyler. minik boşluklar dışında tek bi kartpostallık yer görülüyo alt tarafta, orayı da doldurucam birazdan. neyle olduğu kapanış sürprizi olsun, okuyucu heyecanını canlı tutalım, di mi yani:P



dolabın yanındaki şey panom, daha önce de misafir olmuş idi. bira altlıkları, hepsi denenmiş heheyt. en oricınıl olan tabii ki efes ve hırvat birası, yoksa grolsch dediğin nedir ki. yolda bulunmuş joker, "shit happens" yazılı yama falan, espri kaygısı güden kişiliğim için. serhadın fotosu, fotoğrafçılık kulübü fotosu, istanbul hatıralarım. bikaç doğumgünü kartı bi de.

evli bi arkadaşım var burda, abartmıyorum maison française'den çıkmış bir evde yaşıyo, kendi dekore etmiş. yani ben şimdiye kadar gül kurusu ve fildişi renginin eşsiz uyumunu dert edip uygun renkte parke seçmek için saç yolan insanların varlığına inanmazdım. "salonuma bebek pembesi-gül kurusu-kırık beyaz-hödölö beji hakim" falan diyo, hakikaten öyle. fazladan bi renk bulmak imkansız yahu. oturmuş uğraşmış kendi hazırlamış evi.

ingiliz çay setlerinden fırlamış gül desenleri falan, ankara'daki CafeMiz tadında bir ev, verdiği hissi anlatmam mümkün değil. bir kere BEYAZ ve beyaz kalabilmiş. katiyyen bana uymuyo; ama çok imreniyorum. ayrıca PARÇASIZ. yani işte koltuk, en fazla beyaz çiçek düzenlemesi, iki bej yastık falan. uyumlu yahu. sade. dinlendiriyor. özlemini çekebileceğiniz kadar insanın gözünü dinlendiren bi ev/salon.

çok düşünüyorum, ilerde bi evim olursa, beyaz, sade ve huzurlu olamiycak. hani yurt hayatı bitip bilmem kaçıma gelince "oh eve geldim yahu" hissi güzel olurdu.... olabilsin isterdim belki; ama daha ağır basan bir şey var...

bu kartpostalın muzurluğundan vazgeçemem ki ben, (dolabımda) görmeden olmaz ki. di mi ama? gül kurusunu napiym yani. göz dinlendireceğime gülümserim, yeğdir.