serçe

nar çiçeği ojelerim var. bakıyorum gözümü alıyo, alışamadım tam. ben turuncuyu pek sevmem zaten. soluk silik renklerim sebebiyle sarı-turuncu-kırmızı üçlüsü fazla parlak kalıyo üstümde. ama tırnaklarım nar çiçeği, parlak parlak. sevdim mi nedir keretayı.

bu akşam yine mini bavullanmalar, ankaraya. geçen yıl o kadar çok otobüse bindim ki, o kadar çok bu güzergahta gidip geldim ki artık doz aşımı sanırım. bi an önce bitsin o yol istiyorum. neyse işte, herkes tatile çıkıyo, ben çıkamıyorum, doğumgünü önemli bi şidir, falan fülün.

her yer kedi yavrusu. kapı önü kedisi hurç büyüdü, yerine yenileri geldi. kapı önü kedisi hurç apartmana girince merdivenler boyunca boydan boya bize eşlik eder, uğurlar; ama apartmandan çıkmaz. bankta oturuyosanız gelip ayağınıza sarılır, öylece yatar. kedi işte.

kahvaltı ederken serçelerin eşlik etmesini gerçekten çok seviyorum.

odamın ortasında atıl halde duran atölyeme ne kadar yazık.. bu hafta el atıcam umarım.

ilk kez odamın duvarları boş. ne kadar tuhaf bi şiymiş. dolapta, yerde gökte parça pinçik bi şiler olsun istiyorum bi yandan, bi yandan bu fikir beni yoruyo, bi yandan daha bu evde o kadar birikmiş değilim. yani o yapışacak "yaşanmışlık" taşıyan/ taşıması umulan parçalar daha birikemedi. belki de bundan işte, tuhaf. o her zamanki kartpostallar, yazılar, minik fotolar torbamı ankarada bıraktım. yeni eve yeniler girsin diye. bakalım.


belki de artık fotoğrafları bilgisayarda tutmak yerine bastırmanın zamanı gelmiştir.
nar çiçeği de sevdiğim yegane turuncu tonu olsun madem.