pıt pıt halının üstüne dökülmek fark ettirmeden. kendim bile fark etmiyorum bazen. hani şey klişesi vardır ya, "kırılan cam yapışır ama izi kalır" bik bik bik... sevmem. lego olucan hayatım. bol parçalı, tak çıkar, monte edilebilir, plastik, parça başına zarar görmeyen, bütünü zarar görünce anında yine pıt pıt takılabilen. lego kadın. olmuşum ben galiba fark etmeden... hissizlik, takmamak değil bu yahu, "yaşla gelen olgunluk" da değil. arası deresi bi şi... neyse işte, güzelmiş. daha sakin ve dinginmiş. ama ne zaman böyle pıt pıt halının üstüne hissi olsa, düşen parçaları eteğine süpüren bi kadın geliyo gözümün önüne. hamarat. hemencecik ortalıktan kaldıran, daha parçanın ne olduğunu bile anlamadan. maksat süpürülsün gitsin yok olsun.
emo ev hanımı deryik. ahaha.
düşünooruz pıtpıtlık bi durum mu var? yoo. pırpır haller var daha ziyade.
bugün bi an "boşver ya, anlattıkların güzel anılar olsun" derken buldum kendimi. cidden öyle olsun. benim içimi acıtan bikaç anım var... amaaan kimin yok kuzum. işte onlar gelmesin akla. gelince pıt pıt işte bazen. geloor gidoor. hop süpürüyoruz.
bu bi "bu ne şimdi" yazısıdır.
Kayıtlar
4 yorum:
eski deryik'i istiyoruz.
devinimci blog cephesi adına: ben
bi de, 7 Haziran. Hazırlıklara başlamalıyız. Ben steteskop ayarladım yan masa için : )
Yok yok,bu Deryikte iyi.
Şıpır şıpır bi yazı olmuş bu :)
şıpır şıpır, mut mut, pır pır deryik.
ya sen eskiye dönersin ya da ben yenileneyim, hangisini istersin ;) ikincisi daha iyi gibi
ay böyle yazınca ismail YK şarkısı gibi oldu. korkunç. ben dönüşeyim bari.
Yorum Gönder