gazze

hollandadan japon bir arkadaşım, insani yardım görevi için şu an gazzede çalışıyor, yeni başladı işe. benimle yaşıt. tokyodaki gökdelenlerden nasıl da bıktığını anlatıyordu, şimdi istediği gibi bir işte. "başkalarının kutsal toprakları" dediği yere, japon başına bir şeylere alışmaya çalışıyor, nadiren bununla ilgili toplu mail atıyor bize. bir de fotoğraf çekiyor. onun resim altı yazılarıyla, size de gösteriyorum. çünkü sanki yapmazsam bir şeyler eksik kalacak.


A girl with disabilities. She cannot move her arms, she cannot move her legs, she cannot say anything, but she can smile.








A normal living room in Northern Gaza. It is hot. It is humid. I hope he is sleeping on a bed in his dream at least.








This is one of the least shocking scenes in Gaza.









This beach looks the same as the ones in Japan, except for the existence of UNICEF tents.







A restaurant.
Gaza could be compared with Hawaii, if you used so many "if"s.









It is said that 6-month is the maximum duration you can live under a tent. Now it's 7th.








birkaç fotoğraf daha var, bina kalıntıları. onları gazeteciler de çekiyor diye koymadım.
böyle arkadaşlarım var, kamboçyada, nijeryada, kolombiyada, hindistanda. oralı değiller, zengin ülkelerden gelmiş "sefalet fetişistleri" de değiller. "vatana millete hayırlı olma"nın ötesinde, dünyanın bi diğer ucundakiler için de çalışabilecek kadar insanlar. kimi kafayı anne-çocuk sağlığına takmış, kimi çevreye, kimi mültecilere. o yüzden işte, hepsinin nerde ne yaptığını takip etmek insana huzur veriyor.

ve yine aynı sebepten, ben her gün ofise girerken aynadaki yansımama dik dik bakıyorum.