garabet

istanbul resmen bize rağmen varolan bir şehir.
bu bir.
bu da iki.

hani diyo ya şarkı, "istanbulu sevmezse gönül, aşkı ne anlar" diye.
işte bu adamlarınki mantık evliliği.

hatta bence, tecavüzcüyle evlendirme. aşk filan yok, mantık dahi yok. istanbulu intihara sürüklüyolar, sonra o ölmüş olacak ama onlar öldürmüş sayılmayacaklar.

hayatında 50 bin meşeyi bi arada görmeyi geçtim, tek bir çiçek sulamamışların bana ihtiyaçlarımı anlatmasına dayanamıyorum. damarlarım şişiyor. gerçekten tahammül edemediğim şeylerin başında "ama napalım, böyle olması gerek"ciler geliyor. hele hele bi de "çünkü daha ulvi amaçlar için kurban edildiler" havası yaratılınca çeneme vuruyor. çatlasalar beni ikna edemezler. öyle olması gerekmiyor ve ben bunu biliyorum. bilge kadın olduğum için değil, bilmeyi istediğim için. çevreci kaltaklık bunu gerektiriyor.

katı atık tesisi nedir, nasıl olmalıdır, yeraltı suyu nedir, neden korunmalıdır, 50 bin çınarı kesenin cehennemde cezası ne olur, hepsine vakıfım çok şükür. yutmayın, inanmayın, kanmayın. şu garabet politikalamaların hiçbiri 50 bin çınarın biri kadar bile değerli değil. 1,5 milyon dikmiş, 50 bin ağaç ertesi gün dikilirmiş. mum dikiyo sanki arsız.

içinde "çevre" kelimesi geçen bir yere yakışmayan bir sürü insan. meşeyi korunmaya değer görmüyor. çevre mühendisliği böyle bir şey değil. değil değil değil işte. ya insan evindeki menekşe solsa içleniyor, bu nasıl bir vicdan ben anlamıyorum. böyle olması gerekmiyor, böyle olmasını seçiyorlar. çünkü herkes tembel ve çünkü bu şehirde kolaycılığı seçenlerle çene yarıştıramazsınız. ama orda bi yerde, böyle olması gerekmediğini bilmeniz bile bir şeydir. hani göstersin bi rapor, bir araştırma, bir analiz, ikna etsin beni. gerçi bilimin tarafsız olduğunu sandığım ilkokul günleri geride kaldı; ama yine de yani, bunu dahi yapmadıklarından eminim.

böylelerini o ağacın kabuğuna muhtaç bırakasım var. açlıktan kemirsin. anlar o zaman.
istanbulun da öcü alınmış olur.