kelimeler

Yorulduğum ya da kafamın karışık olduğu anlarda kelimeler birbirine giriyor. Freud ne derdi bilemiyorum ama her seferinde karışan belli kalıplarım bile var artık. Mesela otobüs ve asansörü karıştırıyorum yorgunken, mantığı da "beklemek" sanırım... Durakta "oof asansör ne zaman gelecek" cümlesini kuruyorum mutlaka. En dehşet verici versiyonu ayağımın üşüdüğü bir gün belediye otobüsünün gelmesi, biletimin olmadığını idrak etmem ve "binemeyiiz çorabımız yook çorap alalımm" diye bağırmam. Sonra biletçiye gidip "bi öğrenci" dedim ve "çorabımı aldım" diye geri döndüm. Arkadaşlar endişelenmişti bayağı. Bir diğer örneği vitamin takviyesi mevsimlerinden birinde "aa bugün viyadüğümü unuttum" demem. Allahtan bu örneklerin arası açık, yani nörolojik bi durum yok bence. Sadece serbest çağrışımda son nokta. Bu ara ise inatla "cep ve küppe aldım" diyorum. Hatta konu kep ve cüppe olunca geriliyorum ve "doğrusu neydi" diye düşünüyorum. Bir yandan "ama cep ve küpe diye çok kullanılan iki kelime var, doğal" diyorum; ama yeter yani.

Galiba geveze biri yorulunca kelimeleri seçme işini beyinciğe bırakıyor, o da işte asansörmüş viyadükmüş eline ilk ne geçerse atıyor ortaya. Ürkütücü bazen.