ASLINDA ZOR DEĞİL

yeniaydı dün. böyle saçma hallerdeyim işte, yok kırlangıçlar geldi, medler cezirdedi filan, takipteyim. sanki doğa bana işaret çakacak, göz kırpacak. tohumlar topraktan gürültüyle çıkarmış ya hani, ilk sabah ayazında kimse duymazmış, öyle bir büyüyeceğim. bir şey bekliyorum, bir ışık, bir şey. yeniaydı ya dün, belki onu bekliyorumdur, olmuştur. yani belki hop hop, etraf işaret doludur.

hiç öyle secret vs insanı da olmadım ki "aldım verdim ben seni yendim" diyeyim ruhsal alemlere. yok valla dalga geçmiyorum. niyet etmek, dua etmek, ummak filan... kelime olarak dilimdeler ama zikrimde yoklar. alışkanlık. ben daha temel, kulağımı toprağa dayamak filan gibi şeyler yapabiliyorum. illa görmem gerek yani. misal, hilal mi var, hemen altına bakılır. o mevsimin ilk meyvesi yendiğinde, ilk erik, ilk çilek misal, "içeçe niçeçe niçe yıllaraaa" denir. denir ki uğur getirsin, mis gibi olsun o mevsim. kuş pisledi diye piyango bileti almak gibi bir şey benimki. x oldu ki y. di mi? x ise y. öyle işte. o yüzden işaret lazım. "işaret içinizde, evrene aktarın" filan, hiiiç benim becerebileceğim bir şey değil. misal, açık pembe çiçekli ağacın üstünde kopkoyu pembe bir tek çiçek görmek daha benim anlayabileceğim bi işaret. ki gördüm. of nasıl da mutlu oldum.