meali

tepede eşşek kadar (iki ş ile, evet) "ASLINDA ZOR DEĞİL" yazarken ve bence şu an her şey, hiç olmadığı kadar zorken, şunca yıllık hukukumuza ihanet edip size yalan söyleyecek halim yok. ondan bu haller.
yürümeyi öğrenir gibi, ah bir bilseniz. ayaklarına bakarak yürür ya 1 yaşındaki veletler, öyleyim. ki ben o hallerine çok gülerim. pat pat pat, en gururlu; ama en sarsak. "ayağım yürüyo anne, çok tuhaf!" diye bağırasım var.

bi alt posttaki cümleyi nasıl bi çarpıda yazmışım bilmiyorum; ama hakikaten, tam de öyle. daha iyi anlatamazdım. bu ara böyle hissediyorum: çiçekten yusufçuk çıkması.

peki annemin bana hemen o yazının ertesi gününde, serçe parmağımın boğumu kadar minicik, telkari bir yusufçuk yaka iğnesi hediye etmesi? blogumu bile okumazken? durup dururken? "bence bu iyi gelecek" demesi? anneler bilir, di mi blog? çok tuhaf.

işte arada böyle tuhaf şeyler de oluyor. görmek isteyene etraf işaret dolu, di mi pollyanna? garabet gudubet kız.
o yüzden bana şimdilik müsaade. bir gece ansızın gelebilirim tabii, koşmaya başladığımda. yapabilirsem. bence ayaklarımı seyrederek pat pat-  öyle kalıcakmışım gibi hep.

yumuşakçaların kabuğunun olmasına şaşmak gibi şeylerle geçiyo zaman. ne kadar sert kabuk, içi ne yumuşak ama kabuk ne de güzel bir şey. hangisi hangisindendir, di mi? belki de kabuğa güvenip yumuşadı. bilemezsiniz. evrim abi de bilemez. sonra kontrbaslara ağlıyorum. bir şeylere gözüm dalıyo ve artık eskisi gibi ıslık çalamıyorum. yeniden ıslık öğreniyorum. gözüm çok sık dalıyor. öğüt, öneri, atasözü ve deyim de istemiyorum. her zaman baki olan saçmalama hakkım ve ben, yanlışlıklar partisi vericez. yaşım tutuyor buna. gözüm o kadar çok dalıyor ki, bir ömürlük gibi.