under construction

saçımı kestirdim, iyi geldi. tansu çiller eşiğinden döndüm hem, tehlike geçti.
gerçi ofise şöyle gidiyodum, havam oluyodu ama olsun. bu daha hafif.
listeler yapıyorum.
old habits die hard - arada bir buraya uğruyorum. kapamayı düşünüyorum, yok, kıyamıyorum. bak yine yazıyorum. belki de iyi geliyodur. aslında geveliyorum, esas her şeyi defterime yazıyorum. yaa yaa. şimdi ofisteyim, ondan böyle. yoksa yani, hiç.
rüyamda dövmem vardı. tam da istediğim gibiydi. ilk kez görüyorum böyle bir rüya.
eski listelerimi buluyorum, anlaşılan hiç değişmiyorum. belki de iyi bir şeydir. hey yıllar.

çantamda bi kitap, bi de kocaman bi defter taşıyorum. okursam ne ala. okuyamazsam, demek ki kafam dolu, hop ne varsa yazıyorum, bende kalmasın diye. kafam dolu demişken, beynim kulağımdan akıyo gibi bu ara. fıskiye gibiyim hatta: kulağımdan beyin, gözümden günler akıyor.

canım çok acıyor. daimi çarpıntım var, geri geldi. hoşgeldin çarpıntı, naber nassısın? iyisin iyi. turp gibisin lanet olsun, tam performans. neyse, açık havaya atıyorum kendimi o yüzden, anca rüzgar eserse nefes alabiliyomuşum gibi. sürekli cam açık, içime doluyor kömür ve is. o da güzel. "darlanan teyze" oldum. yabancısı değilim, çaresini biliyorum, defter kitap işte. canım o kadar çok acıyor ki blog, sanki ömürlük. merdaneden geçiyormuşum gibi. posa posa posa. belki geriye bi şi kalır.

haftaiçi iyice can sıkıcı olmaya başladı, düşündükçe içim şişiyor. üslupsuzluk çok sinir bir şey. artık ne gele, gele. hoş, haftasonu daha da fena. defter kitap haller. bir şeyler yapmalıyım ama takatim yok. zaten tembeldim, bahane etmiym. durulmak istedikçe bir şey oluyor, orada biri zorla kabuğumu kaşıyıp kanatıyor. birey birey gelin.

kendime çok şaşıyorum. aslında çok da değil, ben yine beni anlıyorum; ama anlamak daha da fena. ne yapmam gerektiğini biliyorum ama yapmıyorum. belki de yapamıyorumdur; ama bunu size veya kendime itiraf edecek değilim. hem, kendime acımaya başlarsam diye korkuyorum. aslında güzel şeyler oluyor, güzel haberler, oh mis mis gelişmeler duyuyorum. mutumut çiçekleri, erguvanlarla. ama ben kendime sarılıp, kendi kucağımda uyumayı her şeyden çok istiyorum bu ara.

üst katımdaki gerzeğin gece 11de başlayan müzik seçkisinden nefret ediyorum. evin önünde havlayan köpek vardı ya hani, hala havlıyor. sabaha karşı saatlerde. hep aynı saat. ben hep kulağıma tıkaç takıyorum uykumun arasında. yazık köpeğe, bence çok yalnız, aç olmadığını biliyorum. ufka bakıp havlıyo resmen. sabah da ilk gördüğünü insana kuyruk sallıyo. tıfıl, kılkuyruk bi şi. havlamazsa da "niye havlamıyo" diye uyanıyorum.

geçen yaz, annemin arkadaşının beyninden tümör alındı. başarılı ameliyat sonrası, beyni hala bilmediğimizi gösterir bir komplikasyon ve - artık tepki vermiyor. bir yıl oldu, düşün. misal ben sık sık düşünüyorum. yani duyuyor, görüyor; ama tek bir duygu veya mimik yok. annemin kocaman gülüşlü arkadaşı şimdi kortizonlu bir duvar gibi. orda; ama değil. yakın geçmiş, kısa dönem hafıza hak getire. eskilerde yaşıyor. on yıl önceki anları yeniden yaşıyor. orda bir yerde; ama kimse ona ulaşamıyor. sanki kendi içine açılan bir girdapta saplanıp kaldı. gülümsemek istiyor sanki bazen, ama tepki yok, sanki acı çekiyor. hiçbir duygu hissetmiyor mu, yoksa hissettiğini mi belli edemiyor bilmiyorum. ne kadar kırılganız di mi? böyle incecik, pamukçuklarla bağlıyız da kendimizden haberimiz yok. beyninizde toplu iğne başından bile minik bir düğmeniz var, pıt, kapanıveriyor. ordasınız ama değilsiniz, geçmiştesiniz. istemdışı zaman makinesi gibi. inşallah beyin hep güzel zamanlara götürüyodur insanı. bu ara en çok bunu düşünüyorum.

bugün ve bu anlar var ya, ileride bir hastalık sonrası veya en iyi ihtimalle yaşlılıkta, hatırlayabileceğimiz yegane zamanlar olacak. insan beyni ilk 20-25 yılı çok iyi kaydedermiş, "ilk"leri yaşadığı dönem olduğu için. ilk arkadaş, ilk sevgili, ilk ölüm, ilk doğum, ilk mezuniyet, ilk ayrılık, ilk iş filan. ondan sonrası kayıt üstü kayıt olurmuş, çok bi etkisi olmazmış yani. yaşlanınca da o ilkleri döne döne yeniden yaşarmış insan. ilkler mühim şeyler o yüzden. sizin hiç farkında bile olmadığınız; ama ileride döne döne yaşayacağınız bir sürü ilkiniz olmuş olabilir. o yüzden işte, iyi şeyler olduğundan emin olun. sonra bir anda pıt diye düğmeniz kapandığında mesela, yanınızdakiler "iyi günleri mi anıyor acep, yoksa düşündükçe acı mı çekiyor?" diye endişelenmez.

çok canım acıyor. nefes aldıkça. sonra annemin arkadaşını düşünüyorum, utanıyorum.
daha da fena oluyorum. belki kabuk değiştiriyorumdur? o da kesin acıyodur, çekirgeden iyi mi bilicem. daha sert, daha boyuma göre, daha sağlam bir kabuğa geçiyorumdur. hissiyatımın karadelikleri.
sonra işte kitap defter.yeşil çay uykusu.

bak yine yazdım. yazmiycaktım güya. bunu bile beceremiyorum; ama üstüme gelmeyin.
hadi eve gideyim artık.