mekan

bi kutu vişne suyusu. polonya işi. hollandalılar üretse alıcam ama yok napiym. polonya.


an itibariyle tezimin teslimine 3 hafta var. geçen günlerde yenen azarlar, uyarılar, hırslanmalar vb her türlü inişli-çıkışlı-harlı ruh hali kendini güneşsiz sabahlarda uzun uykulara bıraktı. hava ayaz mı ayaz ellerim ceplerimde günleri başladı burda. hani anneanneniz göğe bakıp "kar topluyo" falan der böyle ulu bir kızılderili reisi havasında, havayı koklar falan... hah işte o soğuklar hakim burda. oysa ben anneannemin "pastırma sıcakları" ve "cemre düştü" mimiklerine hasretim.


eczacım çok komik. "prospektüs hollandaca mı?" diyosunuz, evet diyo ve sessizlik- derken ta ta taam! iki dakika sonra prospektüsün tam 11 sayfalık ingilizce çevirisiyle karşımda durmakta beyfendi. çıktısını almış zımbalamış falan. ben nemli gözlerle "aa aa benim için mi? çok incesin sevgilim" bakışıyla (evet baş 45 derece yana eğik) teşekkür ederken kendisinde tepki yok. ekrana bakmakta fiyatı söylemekte. ama amca teşekkür ettim ben. mağrur bi "ne demek, görevimiz" falan çak bari. hiç işte. tamam neşeli günler modunda değilsin, bari görevimiz tehlike, zorro falan ol.


burda bi teşhisin zamanıdır: soru-cevap sırasında gereksiz etkileşime girmiyolar sizinle. misal "pardon bunun 38 numarası var mı acebağ?". "yok". net. ne o öyle "maalesef stoklarda kalmamış hanfendi" falan.. uzun. gereksiz. hatice değil netice ve neticede yok. nokta.


ama işte bunların ortasında bir iki mekan sizi mutlu eder. ve gitmenize 2 ay kala, gerçekten de den haag'dan ayrılırken yanınızda taşınmaz mal götüremeyecek olmaya içlenirsiniz.


biricik irish pub o'casey's mesela, inci minci kim birinci parlamakta. içeri girersiniz, gülümserler. hadi beni zaten bayaa bi tanıyolar, ama herkese gülümserler. "bira alabilir miyim" dersiniz "bira verebilirim" derler falan, gilad modundaysa bira bardaklarıyla ritm çalışması yapıp kendi kendine şarkı söyler, laura köşesinde ne olduğunu hiçbi zaman çözemediğim karışımını yudumlayıp bar müdavimleriyle muhabbet eder, kyle etrafına bakıp, 27 yaşında olduğunu unutup, olgun-ve-anlayışlı-barmen edasıyla "hepsi bi çatlak ama senden naber" bakışı çakar. falan filan. eğlencelidir benim barım. yeni gelen barmen varsa sizin eski olduğunuzu hemen kavrayıp bi merhaba der. tanışırsınız resmen. 3-4 maç aynı anda dev ekranlarda gösterilirken, 5 kişi aynı anda çalışırken dahi, sizi görünce içten gülümseyen, "nerelerdeydin" diyen arkadaşlarınız olur işte. o arkadaşlarınız size gizlice ev yapımı meyve suyu şişesini koklatıp "mis gibi di mi" der. böyle minik şeyler olur, iyi hissettirir. tarifi zor. "iki ay sonra gidicem" dediğinizde "e ama çok erken" diyen bu insanların niye bi irish pubda olduğunu sorgulamayı bırakırsınız.


sonra bi de küçük minik eat-up var. nokta kadar bi ayaküstü büfecik. hollanda standartlarında ucuz-ortalama fiyatlarıyla hollanda standartlarının çok üstünde sandeviç ve kek sunan minik yer. taze sıkılmış meyve suyu var hep. ama esas güzellik sandeviçleri... bi de sahibesi. bu küçük noktacık, kendine has son hız ritmi ve herkese gülümseyen o işbitirici sahibesiyle her genç kızın gönlünde yatan "bi gün kendi cafemi açıcam ben" hayalinin vücuda gelmiş hali. kararsız kaldığınızda "bence ben sana ikisinin karışımı yeni bi şi hazırliym" diyen bi hanfendi. bunun bu topraklarda nası bi nimet olduğunu anlatmak zor. ev yapımı keklerine artık ne koyuyo bilemiyorum ama bir dilimi bir ömre bedel. yoğun ve gerçekten ev yapımı yahu. dükkanın iki küçük duvarında sokak köpekleriyle ilgili afişler olur. yerden kazanmak için masalar dışarı atılır, içerde minicik bi barımsı köşe vardır. siz oraya tünediğinizde çayınızı getiren garson mesela, gülümser. acemidir, günde 3 bardak kırar; ama öğrenir zamanla. tahminen 6 m2'lik o mekanda herkes hep gülümser, yaptığı işi sever ve ne bileyim işte, o kek ve sandeviçler kadar mutlu görünürler. menünün 4 tatlısı vardır, adlarını prenses maxima ve kızlarından alan. maxima sufledir.2 kızı da tart. yeni doğan minik prenses ise çikolatalı kurabiyedir. daha ne diyeyim ben?


neyse işte... bu ara böyle bi arkamda bırakacağım mekanlara şimdiden hasret durumu var. özellikle şu şehirden ayrılırken en çok özleyeceğim şeyin bir irlanda barı olması tuhaf biliyorum; ama "veda partin burda olucak!!!" diyen bi bardan bahsediyoruz. bu ara istanbul hasretim yine tavan yapmış durumda, dillendirmiyorum. ama giderken de özleyeceğim şeylerin farkındayım.

ben mozaik yaptım. okulum seramikle mozaik arasındaki farkı bilmiyomuş anlaşılan. sevinçle sekerek koşarak gittiğimde karşımdaki sarışın hanfendiye "e ama bu mozaiiiiikk!!!" diye haykırmamalıydım; ama yaptım. neyse, mozaik de zevkliymiş efendim. masa yaptık iki saatte. omuz-boyun-sırt ağrısı konusuna girmiyorum; ve lakin fayans kırmak korkutucu bi zevk veriyo insana. allahtan kimsenin parmağını kırdığımı falan hayal etmiyodum. yok o aşamaya gelebilecek kadar fayans kırdım, yine de olmadı. resimde gördüğünüz gri bluzlu kol benim sol kolum. ha bi de, mozaik kırma işleminde sağlakmışım ben. komik di mi? bunca yıllık solağım, bunu bilmiyodum. hoca solaktı, o sol eliyle kırdı ama ben yapamadım. sonra fark ettim, takı yaparken de sağ elimi kullanıyorum. tespit işte. neyse, biz böyle debelenirken yan masada çikolata yapanlar vardı, bizi beslediler.

gazeteler, internet, her yer bayrak dolu. her yer bissürü bayrak. 29 ekim için değil, hayır. bi kısmı "savaş istiyoruz" bayrakları... "ölü istemiyoruz" bayrakları hem de. tuhaf. "ölü istemiyoruz o yüzden savaş istiyoruz" bayrakları. teröre hayır ama savaşa evet diyen bayraklar. neyse. ben bayrakları kabotaj bayramında seven biriyim. vapurlarda. ve evet, bu ara da sıcak gündem takibi yapmıyorum, haliyle medyacım nasıl bi ruh hali yaratmış ayırdında değilim. sadece tuhaf gelen, sanki ilk kez yaşanıyomuş gibi verilen tepkiler. sanki ilk kez Irak'a giricez, sanki ilk kez PKK, sanki ilk kez şehitler ve sanki ilk kez ABD... biz savaş barışındayız. savaşarak barışanlar... cama vuran sinekler gibi, çözümü hep aynı yöntemde görüp, deneyip, sonra nedense her beş yılda bi tekrar etmesine şaşanlar. medya eliyle hafıza kaybı- bir hezeyan yaratma aracı olarak yazılı ve görsel basın.
neyse, şimdi bunu okuyup "şehitlerin kanı" konulu bi yorum bırakan olur diye bininci kez hatırlatmak da yarar var: ben kanlar arası ayrım yapmıyorum diye kayba üzülmüyorum anlamına gelmez. nasıl üzüldüğüm de kimseyi ilgilendirmez. tüme varırken, aman diyim dikkat. kanlar arası da ayrım yapmiycam, üzgünüm. biz ekrandaki cenazeye ağlarken büyük adamların kapalı kapılar ardında ne konuştuğunu bilmek çok daha yardımcı olur bence. benim derdim yaratılan görüntüler ve duygularla. insanların birden bire türk bayraklı profil resimlerine düşkünleşmesiyle. yeni bir şey yok, yeni hiçbir şey yok. istatistiklerle savaş borazancılığı yapıp sonra kişisel öykülere ağlayan bir medyanın benim için kıymeti yok. yok yok yok.

neyse, gündeme teğet yazı kısmına nokta.

the kingdom adam gibi finaliyle hollywood filmleri içinde birazcık da olsa yüzeye çıkanlar arasında. tamam hala fazla bireyci, hala kahramancı, hala hollywood; ama yaratılmış kısır döngülere ithaf olsun. live! güzeldi bi de.

bi de, altunbaş kararı çıkmış sonunda. Yargıtay'dan. ha nedir, 1 yıl 7 ay hapis, bu kadar. ceza alan işkence mahkumları arasında eskilerden bi milletvekili adayı da var. o zamanlar başkomiser imiş.

ben böyle yazıp yazıp yazdıklarımı sevmeme hallerindeyim bu ara.