ben yazmamışım, siz okumamışsınız.

Kitap okuyabilirim, okumuyorum. Çok bunalınca kendimi dışarı atabilirim, ona da hayır. Hani "boş vaktim olsa ohohohoooo" dediğim tonla iş var, onlara da cık. yer gök müze, bedava ve bende vakit bol - yoo dostum yo. hiçbi şi yapmıyosan şu ojelerini sil di mi? ı-ıh. hıh işte, ıı-ıııhhh.

bunu yaptım, sayılır mı?

kısır döngü şu: hiçbi şi yapmama - hiçbi şi yapmayıştan nefret etme- kendini eve kapayıp bi şi yapmaya zorlama - zora gelince hiçbi şi yapmama - saate bakıp iyice sinirlenme - "bu saatten sonra olmaz" deyip yine bi şi yapmama - bahanelerime sinirlenip eve kapanma.

bugün bi değişiklik olarak tüm bu faaliyeti dikey değil, yatay yaptım.

kendime öyle sinir oluyorum ki kelimeler kifayetsiz. sevimsiz, nursuz bi haldeyim. derdim tasam da yok çok şükür, bi kendime uyuzum o kadar. boşta kalan bakkal bile daha yaratıcı, öyle diyeyim. her sabah 7de kalktığımı da ayrıca belirtirim, öğlen kalkıp "gün bitmiş" demiyorum yani, itinayla, dakika dakika öğütüyorum şahsen.

hayatta en sinir olduğum şeylerden biri de "üff sıkılıyorum, üff püff çok sıkıldım" halleridir, rahat batması tam. iyice bi silkeleyip kendine getirmek isterim bunu diyeni. "boş vakit" bence gayet burjuva bir zaman dilimi olup, fazlasından şikayet etmek bana "ekmek bulamıyolarsa pastayı birileri yedirsin işte üf yaa" gelir. hatta dileyenin ağzına terlikle vurabilirim, öyle bir sinir oluyorum.

yarın bunu mu denesem napsam. terlikse, terlik.
blogdan bile soğuttum kendimi ya.