hadi bakalım, kolay gelsin

şu günü planlama meselesindeyim hâlâ. kendimi fazlasıyla burjuva, beyaz ve şehirli hissediyorum, isteyen derdime ortak olabilir.

resim 1.a. durum bunun gibi bir şey.

 tonla vakti olan her insan gibi, ben de ağırdan alıyorum. Malum, okumuyorsanız veya çalışmıyorsanız, insana kişisel vahiy anı gibi gelen o "sıçtım laciverti"ni görme ihtimaliniz çok düşük. Ben bunca yıldır ne zaman panik olsam, endişelensem hep başka tarafa baktım. Hani karanlık koridorda canavar varsa arkanızı dönüp lambaya bakmak gibi bir şey. O yüzden ertelemeler, ötelemeler benim göbek adım. Bu postu da ondan yazıyorum zaten. Yoksa laptop şarjım bitmek üzereydi, bitseydi ben gerçekten bi şiler planlardım belki. fişe taktım, burdayım. yaş 28'e geliyor ve ben lambaya bakmaktan başka bir şey bilmiyorum.

Neyse, kendime bazı kurallar koydum. buraya da sırf bağlayıcı olsun diye yazıyorum, kendime yalan söylesem de bloguma söylemem:

1) şöyleyim-böyleyim- hepimizölücez tavrı yok. En olmadık zamanlarda, en karamsar halime şahit olmuş jelatin hanımcığımın dediği gibi: bu ne hal yani? azıcık silkelenmem lazım. Artık evde kendi kendime ruj sürüp oturmak mı olur, çayımın içine redbull katmak mı olur, bilmiyorum. arkamı döndüğüm karanlık koridor belki o kadar karanlık değildir, lütfedip bi bakmam lazım. bi yerden başlamam lazım (şu an da buna dahil). daha başlamadan sonuyla ilgili kıyamet senaryoları üretip, mutsuz sonlara bağlamakta üstüme yoktur. tembelliğin en mükemmel hali, karamsarlık. "bir boka yaramayacağını bildiğim için bi şi yapmıyorum" bilmişliğindeki tembellik tam bir sanat. bu kendime bile yeni itiraf ediyorum.

2) şu hayatta ne becerdiğimi bilmiyorum. yani kağıt üstünde olanları biliyorum, ya diploma ya da maaş verdiler şimdiye kadar; ama birçok zaman "saçmalama sen çok daha fazlasını yaptın!" itirazı duydum. övünmek için söylemiyorum; bence çok kötü bir şey. neyi başardığımı da bilmiyorum haliyle. böyle iş aranmaz. ararsın da bulamazsın gibi yani. bir zahmet, yarattığım küçük dağları keşfetmem lazım, hatta tanımam lazım, "acknowledgement" anlamında (bu kelimenin türkçede olmaması konulu perihan mağden yazısını hatırlayanlar? teşekkür ederim).

3) azıcık hırs. kendim için. kendine inanmak mıdır, hırs mıdır, kariyer aşkı mıdır, bilemem. ama köprüden önceki son çıkış yaşımda bi kariyer taklası atacaksam, arpacı kumrusu gibi düşünerek olmuyor. bakınız üstteki 2 madde.

4) tebdil-i mekanda ferahlık vardır. Efendim, gelen öneriler ışığında, ev basıyorsa kendimi dışarı atacağımdır. nasıl olsa resmen internet kafesi ilan ettiğim bir yer var, oraya gidebilirim. ayrıca ekmek bulamıyolarsa pasta yesinler: eğer ev basarsa, iş aramaktan bunalırsam kıçımı kaldırıp en az 45 dakika koşmaya karar verdim. koşmaya üşenirsem geriye tek bi seçenek kalıyor: iş aramak. ne kadar zekice di mi?

5) kabul etmem gereken bir ev rutinim var. evet, bulaşık-çamaşır-temizlik-yemek filan, şu an bunların hepsi benim işim; çünkü başka bir işim yok. bu işin de, daha doğrusu bu işi düzgün, 2 kişilik idare etmenin de, acemisiyim. neredeyse 1,5 ay oluyor ve bence fazlasıyla hallettim; ama yine de bi düzen fena olmazdı. "bugün 35 dakika mutfak temizliyciim"den bahsetmiyorum, anladım ben onu.

6) konu londra olunca gezilecek bir sürü müze, park var. bilet alınacak etkinlikler, bedava konserler filan var. bunları takip etmek de bir iş - zevkli bir iş. kaçırmak istemiyorum.günümün en azından 30-45 dakikasını bunlara şöyle bir bakmaya harcamak istiyorum; çünkü mesela vodvil sirkine indirimli bilet alınca çok mutlu oluyor insan. yani çok abes bir madde oldu bu biliyorum; ama bu benim can simidi maddem: bir şey kaçırmıyosun deryik, bi sakin.

7) bir sürü rutin istiyorum: ev işi rutini, spor rutini, iş arama rutini. sonra da bu rutinleri kırmak istiyorum. çok tatlıyım yani.

resim 1.b. durum aslında bu, sanki.

böyle işte efendim. boş defterlerim filan var. planlarımı da yaptım sayılır, hazırım aslında.

bir de keşke iş ilanları olsa. çok olsa ama, ohooo yani bissürü. neyse.