ayak

13 yaşındayken, benim ne yiyeceğime bile büyük oranda hâlâ annem karar verirdi, hür irademle gidip kabak, karnıbahar, bakla filan yemeyeceğim için, hani bari boğazımdan sebze geçsin diye çorba yapardı mesela. 13 yaşındayken ben, vücudum bir süreliğine benim değildi, öncesi-sonrası fotoğraflarının geçiş dönemindeydim tam da. bir şeye doğru büyüyor muydum, değişiyor muydum, neyse artık, pek bir emanet gelirdi bana. koca koca sınavlara girip çıkmıştım; ama yine de taşındığım şehre alışamamıştım. ben 13 yaşındayken en çok yeni arkadaşlarımı sevmiştim, bir şehri özlüyorum diye ağlamayı nihayet kesmiştim. ben 13ken kardeşim vardı, 5 yaşındaydı ve benim canlı oyuncağımdı. ne bileyim, ben 13 yaşındayken mesela, günlüğüm vardı, harıl harıl yazdığım.

"bundan bize ne?" diyeceksiniz; çünkü o kadar sıradan. ben 13 yaşımdayken, babam veya dedem yaşındaki 26 adamın tecavüzüne uğramadım. aynı 26 kişi bi heves bu suçu örtbas etmediler. sonra bu saldırı için yine babam ve dedem yaşındakiler "bu senin suçun, sen istedin, sen yaptın ve hatta masum adamların başını yakıp yaptırdın" demediler. suçlular için en düşük cezay vermek için yarışmadılar. bunlar olsaydı, ben heralde bunu duyduktan sonrasını düşünmezdim. biterdi. "benim en guzel cocuklugumu ahmak bir ayak ezdi" demiş ya asaf halet çelebi, ezilir giderdi en güzel çocukluğum.

bak işte N.Ç'ninkini ne ahmak ayaklar, ne kolaylıkla, nasıl da hiç utanmadan eziverdiler. neleri bitiriverdiler gencecik bir ruhun içinde.  o öncesi-sonrası geçişinin arafındayken tarumar ettikleri bedenini iyi edeceklerine, bir de ruhunu, aklını, içindeki umudu kuruttular, ezip geçtiler. kim ne hakla, onlarca adi herif uçkurunun cezasını az çekecek diye, gencecik bir ruhun elinden geleceğini alır ki? her tecavüz mağdurunun zaten "ben mi sebep oldum?" diye kendini yediği psikoloji 101 düzeyinde bir bilgiyken, küçücük bir kız çocuğunu neden kör kuyulara atar ki insan? nasıl yapar? nasıl kıyar da sonra akşamına aile sofrasına oturup mesela içli köfte yer, ayran içer, maç seyredip uykuya yatar? nasıl devam edebilir günleri?

ne bekliyorlar ki o kızdan? bu haksızlığa hırslanıp avukat olmaya, savcı olmaya, hakim olmaya, polis olmaya, adli tıp doktoru olmaya filan mı karar vermeli, manşetlere çıkmak için? n.ç., o güzel adından utanmamak için, adını açıkça yazma hakkı kazanabilmek için, olan bitene ağlamayıp hırslı bir kahramanlık hikayesine mi başlamalı? manşetlerde, "başkalarının canı yanmasın diye x-y-z olacak!" yazıp böhür böhür ağlamalı mı medyacığım? hangi bir ikiyüzlülüğe malzeme edilmeli?

şimdi siz aynı yargıya güvenin, adalet dağıtsın depremde ölenlere, parası iç edilenlere, kanı yerde kalanlara. o mahkemeler ki sadece ahmak birer ayak benim için artık. pis, kokulu ve ahmak ayaklar.