vırvırdırdır

bendeniz, asabiyete bağlı olarak reflü ve dönem dönem pancar gibi kızaran saç diplerine sahibim.
bu sebeple, şu avuç içi kadar iş hayatımda en çok imrendiğim insanlar:

1. "kogötüneee" rahatlığına sahip insanlar. bunlar da ikiye ayrılıyor;
     a) bu rahatlığına rağmen şansı yaver gidip (evet, ŞANS, işbitiricilik değil) işini halledenler
     b) şansı yaver gitmediği ve işi batırdığı halde, pişkinliğe vurup yüzü kızarmayanlar.
2. ağırkanlılar.

sanılanın aksine, ikinci grup daha çok sinirimi bozuyor. açıkliym.

mesela 1-a'daki gruba sahiden imreniyorum, kutlu insanlar onlar.
1-b'dekileri ise teneşir paklar, beni aşıyor.
ama 2. grup başka. onlar ki iş yapmaz değiller, yaparlar. dert etmez değiller, ederler. ama hep az, hep geç. onların açtığı arayı, panik olunca bi tarafına motor bağlanıp koşabilenler kapatır. kızmak mı? kızamazsınız. o deniyor, çabalıyor. "yapmıyor" değil. sadece ağırkanlı. elbet bir gün olur. ya sabır.

evet ben oluyorum o motorize birlik. bayıldığımdan değil, sahiden. övünmek hiç değil. müthiş bir salaklık hatta. hayatta sanırım en korktuğum, hatta saplantım denebilecek şey gerçekleşiyor: jestleriniz göreviniz oluveriyor.

garfield sahiden hakediyor.