5 kere 5

 bizim ailenin geleneksel bir olanı biteni saklama hevesi var. ne demek olduğunu çeken bilir. bu sebeple, menekşe gözlerle ne zaman vedalaştığımızı bile tam olarak bilmiyorum. dün uçaktan indiğimde öğrenebildim anca, öyle uygun görüldü. kızmadım, anlıyorum. yine de bu sebeple, hayatta en teşekkür ettiğim kadınlardan birine yarın gidebileceğim. vedalaşacağım; arkasından güneş vuran koltukla, kadıköy iskeleden aldığım mevsim çiçeklerini koyduğu o vazoyla, bir de hep olduğundan yüksekteymiş gibi duran balkonuyla. "günler bildiğin gibi: şu kestane ağaçları, şu karga, bir de ben işte. artık saçımı da boyamıyolar, tam yaşlı oldum." sabuş gelemedi buralara, ablasına. bazen uzakta kalmak daha iyi geliyor anılara. içinde hep, okul sonrası naylon çoraplarını çekip gizlice beyoğluna çıkan üç kız kardeş olsun diye. şimdi bir koca boşluğa sarılmaktansa, gün batmadan son vapura yetişsin diye.

*
ben yokken, devrim olmuş. mesela ben terfi etmişim - gibi bi şi olmuş. beklediğim ama ihtimal vermediğim bi şi olduğundan sadece "aa??" diyebildim. sevindim tabii hem de, şaşkınlık geçince. ayrıca artık uzay mekiği gibi bi ofis bilgisayarım var, doğru tuşuna basarsanız karayiplere ışınlayabiliyor. devrim demiştim.

*
düğün dernek meselesi sebebiyle ingilizler ve şapkaları yine gündeme geldi. bi de royal ascot zamanı geliyor zaten. ben şapka çok severim, her türünü severim. herkes şapka taksın. ingilizler ve şapkaları demişken, bence o şapkaların en güzelini seçip, en iyi taşıyan canım yazık isabella blow'cumdu. en gösterişlisini bile ecevit kasketi gibi rahat taşırdı. philip treacy şapkaların yeri o yüzden başka. yine de, semtime gelen bir stephen jones sergisine de burun kıvıracak değilim. onda da anna piaggi hatrı var. gerçi antwerp'tekinin sadece bi kısmıymış filan; ama "bi kere bi denesem bi keşke" listeme yenilerine eklemek üzere, bir ara yollara düşeceğimdir.

falan filan.
son olarak:

25 nisan'da 5. yaşı doldu buranın.

5 senedir aslında zor değil. düşününce, fena da değil sanki.

çak blog!