vvu

dizi izlemeye başladım. ev arkadaşım izliyor, izlettiriyor. özellikle sülümanlı dizinin hatalarıyla coşmaktayız. en son, gugıl eşliğinde goof buluyoduk. mesela sümbül ağa "çeneni sıkı tut" mesajını verirken ağzını fermuarlıyor. fermuarın icat edilişi ise 19. yy sonları, hatta bakıyoruz: 1891. yani sümbül ağa vizyoner bi kişilik.

*
uçurtmam tellere takıldı. ben ahmet kayayla ne zaman nasıl tanıştım diye düşündüm, çok eski değil. hiç eski değil. 9-10 yıl olsa gerek, geç. ben en çok özlemden ölenlere üzüldüm, ama yakında ama uzakta. "bölmek için değil, vallahi değil" diyenlerin hepsi tek tek, en yalnız hallerine bırakılarak öldüler. insanı seveni insandan mahrum etmek cinayet değil midir? kelime kelime kendini izah etmeye çalışanların elinden seslerini almak mesela, cinayete teşebbüs değil midir?
kelimelerden korkmak, sahiden, yüzyıllar boyu geçmeyecek bir korku. öyle ya, birilerinin nefesini kesecek kelimeleri bulmak da müthiş bir silah olsa gerek. tek bir cümle kuruyorsunuz, yüzlerce, binlerce, milyonlarca insan haykırıyor, tüm kalbiyle, yağmur gibi. yağmur ne, dolu gibi. sonra sessizce mırıldanıyorsunuz, aynı kalabalık susuveriyor, sabah ayazı gibi bir keskinlikle sizi dinliyor. deminki binlerce çığlık, şimdi binlerce kulak olmuş.
bu güçle başa çıkabilmek mümkün olmadığı için, tam da bu sebeple, bu güç bitmez, anca devredilir. şarkıdan kaleme, kalemden kameraya geçer, dolaşır. yedi kat yerin altına bile kapasanız bu gücü, form değiştirerek sızar çatlaklardan.

uykudan önce, ben böyle şeyler içerim ılık süt yerine. her ikisi de büyümeye yardımcı olur.