aslında bim bam bom

sabuş'un, anneannemin gençlik fotoğraflarına bakıyorum. ileride onun gibi olmak istiyorum. bu hiç geçmeyecek. o her fotoğrafta kahkahası duyulan kadın. hani kahkaha atarken utanmayan, "yüzüm gözüm bi tuhaf çıkar şimdi" demeyen, gülen, gülen gülen kadın. günün sonunda "amaaan neyse" diyebilen kadın ve onun menekşe gözlü ablası. işte o ablası şimdi hasta. bi anda, çok hasta. ziyarete gittiğim, gidebildiğim tek gün, bi telefon, bi ambulans, yoğun bakım, hastane. şimdi daha iyi gibi, ama yoğun bakım iyi bi yer değil gibi... aptala dönüp aylar sonra bi paket sigara alıp, bahariye boyunca duman - yaşlılık tuhaf şey. vücudun sönerken ve yunan mitolojisindeki o çekirgeye dönüşme süreci başlamışken zihin "aa sen nerden çıktın, annenler nasıl?" diyecek kadar net. sevgi başka, sorumluluk başka, saygı başka.

sırtım o kadar ağrıyor ki bugün acıdan ağladım. omuz, bel, omurga, arkamda ne varsa hepsi ağrıyor. saat yüz oldu, ben hala sandalye ve ekran eşliğinde çalışıyorum. bok bok bok.

güzel şeyler de oluyor blog. beklediğim telefonlar, hayrettir, geliyor. ben çok şaşıyorum ama geliyor. bence hala tuhaf ve çelişkili. arayan için de, benim için de dev bir soru işareti, ama oluyor. n'etçen.

bugün ben 15 dakika içinde uçak bileti aldım, pasaport bedeli yatırdım ve izin dilekçesi verdim. ay bitsin, yıl dönsün diye. çünkü uykulu ve çakırkeyif ve aşıkken saatler zor geçiyor. vizemi de alıcam, sonra gidicem, gidicem, gidicem. lale diyarında yumurta ve tavşan. çok gidicem blog. insan geri sayacak bir gün istiyor. bende artık var, yavaş yavaş sayıyorum. çok güzel.