dut

devasa flaman tipi şemsiyemi kaybettiğime en çok bugün üzüldüm. minicik şemsiyeyle sıçana döndüm resmen. bi yandan tuhaf da bi haz, duş başlığı altında gibi yürüdüm. göğsüm sıkışıyor bu ara yine, bi tak tak ediveriyor. kalbime yumruk yemişim gibi. sonra iki nefeste geçiyor. kas sancısı. dobermanların beyni büyürmüş de kafatasına sığmazmış ya, sanki ciğerlerime öyle bi şi oluyo. vakumlamak istiyorum tüm havayı. ama geçiyor. takılmıyorum. yine de 6 yıldır ertelenen tiroid testi için fena bi zaman değil galiba? ah ben kendime çok ayıp ediyorum bazen. amaan, stresten bikbik. biliyorum ben cevabı.



bi defneye süs, bi kendime kolye. biriktirdiklerim bitiyor böylece.
dut ve kiraz doluydu yerler, fazla temizlenecek şimdi.