su

o kırmızı daire içindeki ev. ben oraya gittim, narsis hanımcımla. yıllardan 2008 mi neydi hatta. ben o eve de gittim. evin duvarı, "allianoi'u kurtarma günlüğü" gibiydi. tüm duvarlar, ince camla çerçevelenmiş fotoğraflarla doluydu: kazı günleri, protestolar, o evde kalan ekibin günlük koşturmacası... o evin duvarında fotoğraflarla "lütfen" yazılmış gibiydi. arsa girişinden o eve doğru yürümek için tahta iskelelerden geçerken, etrafınızda tüm zerafetiyle allianoi. neler çıkabilir, neler bulunabilir, orada aslında ne güzellikler olabilir diye düşünmekten başı çatlar insanın. bak bak bitmeyen bir alan. zeus tapınağının fotoğrafını ve maketini bırakmış ya almanlar geriye, işte allianoi "bizim" duruyordu orada. bizim bizim bakıyordu. ne bileyim, o evin duvarında fotoğrafların durması, alıp götürmemeleri bile bir umuttu o zaman.

şimdi? allianoi için debelenen bir avuç insana "deli dürtmüş bunları" diye bakan bir çoğunluk sebebi ile, durum şudur:

fotoğraflar, "dava açılıyor" haberini veren radikalden. dava, "allianoi kumla gömülmesin" davası.
ağız dolusu bela okuyorum, daha da okuyacağım. o dolan suyla eminim tarım devrimi yapılıyor.