lekker

annemin arkadaşının oğlu, kan vermekten o kadar korkuyordu ki imkansızı başarıp damarındaki kan akışını durdurmuştu. her zaman açık olan minik kapakçılarımızı, resmen korkudan kapatabilmişti - tıp öyle açıklıyor. sakinleşsin diye panikle odadan çıkarmıştı doktor. Aşırı stres durumlarında aramızdaki bazı x-men adayları böyle şeyler yapabiliyomuş.

sinirlenince ellerimden ateş çıkacak gibi hissediyorum, işte o zaman çok iyi anlıyorum o kapakçık kapatabilme kudretini. bence gayet mümkün bi şi, çünkü damarımdan kan çekiliyo gibi hissediyorum. e kan damardan nasıl çekilir? kapakçıkları kapanınca. basit.

parmağımdaki pıtırcık, enjeksiyonla alınabilen bi minik tendon kistiymiş. aldılar, gitti. pıtırcıksız kaldım. nedenmiş dediğimde açıklama: vücut yapıyo. bu bilimsel açıklamayı "strestendir" yanıtının yanında müzeye kaldırıyorum.

2 ayı aşan bi süreden sonra, evime teknoloji geldi. teknoloji gelince mesafeler kısalıverir. bu akşam itinayla kısaltıcam. korsan kitaba karşı; ama korsan filmi destekleyen bir ikiyüzlü olarak, evvveett efendim, filmlerimi de aldım geldim. kitaplarımsa bandrolleriyle parlıyolar, kısmi nizam. oda değil hobi kulübü. çiçeklerim var, suluyorum; boncuklarım var, diziyorum. haha beynime vurdu özlem, gülüyorum gülüyorum.

bu aralar en çok güldüğüm şey, başbakanın "başka takım taraftarı olsaak daaaaa, bunu bi kenara bıraktıııkk, stadaaaa destek verdiiiikkk" diyebilmesi. videosunu bulsam döne döne izliycem, gözlerindeki o "anlaşılmamış bonkör" bakışını. önce vatan, sonra toki: ihanetin bedeli kombine bilet. yoksa kimse dönüp de "be adamlar, stada gelenler evine gidene kadar çoluk çocuk telef oldu, bu ne biçim bi ulaştırma rezaletidir?" demeyecek tabii. onun ne önemi var ki.

yapmam dediğim şeyler beni arayıp buluyor. "yapmak istemiyosun ama becerdiğin iş ANCA bu, nabeerr" diye gülüyolar. ne kadar hazinhüzünlüvesevdalı bi hal, anlatamam: lekker lekker.