fındık kadar

1500. postu geçtiğim an bu andır blogovski. gün bugündür. breh breh, 4,5 yılı geçmiş tosunum.

 dün bi mesaj. sonra bi telefon. nasıl sakin, bi tuhaf sakin. sonra başka bi telefon, başka bir mesaj. siz hiç, doğalı taş çatlasın 5-6 saat olmuşken fıldır fıldır bakan bebek gördünüz mü? ben gördüm. tamam biliyorum, bakıyor ama görmüyor; sadece ışık ve gölge; ama olsun. dokunmaya korkarak (dokunmak ne kelime, yanında nefes almaya korkarak) gördüm. eldivenleri atıp yorganı başına çekecek kadar hareketli ve komik. beatles bebeği hem, en güzeli. anne biraz savaştan çıkmış gibi yorgundu ama performansı yerindeydi, yeni doğum yapmış demezdiniz. çınar yapraklarını hayretle izleyen kedi gibi şaşkın şaşkın baktım, durdum. 9 kasım bebeği. doğumdünüm doğumgünü. fahri teyzemsi.

dün bunun üstüne: altın köpük, mum ve kasımpatılar. şüphesiz ki bi evin demirbaşları arasında şampanya kadehi gelir, gelmelidir. kutlanacak şey bir değil iki taneyse, dolsun kadehler, gülsün kızlar.  şişenin üstünde yazdığı gibi: sadece özel kutlamalarda değil, aperatifler veya risotto ile de tüketeceğimiz günler şerefine. evin mumlarını, mumların kokusunu, antremizin aslında bi odacık olmasını, kara tahtayı ve mesajlarını, hepsini seviyorum. öyle işte. pır pır iç titremesiyle.

bilgisayarım mort. galiba. küllerinden doğacak yeniden, umarım. ayrıca telekomu arayıp durmaktan yoruldum ve sıkıldım. insanların "bugün dersem yarın anla, yarın dersem haftaya" tavrından da sıkıldım. dürtük dürtük. esnafa yaptığım yatırıma da sinirlendim, resmen kazıklandım, romantik bir mana bulup yükleyebilirsem canımı daha az sıkacak. eve hala elektrikçi ve tesisatçı çağırmadım, hala böyle dik dik bakıyo kablolar ve borular. bıdır bıdır bıdır işler sürüsü. ekmek kırıntısı gibi. bu hafta benim için hiç yok, çoktan tatil. o yüzden zaten, hepsi ondan.

bi mucize olsun, böyle dünyanın en güzel, en pofuduk, en geniş, en şık, en temiz 1,5 kişilik koltuğunu çok ucuza bulayım istiyorum. mudo outlet'te buna aday bi şi vardı aslında ama o zaman da en hijyen tijen halimle "iyyy niye bu kadar ucuz, bitlenmiş heralde durduğu yerde" diye burun kıvırdım. üzgünüm mudo, insan iki tozunu alır ürünün, outlet diye çöp değil ya. hatta bi tane daha olsun koltuk; ama aynısı değil tam, onun başka özellikleri var. hah işte bu ikisini biz baş köşeye koyalım, tam olsun.

bi de evet 10 kasım. ciddi bi senkron sorunu var, 5 dakikada 2 istiklal marşı, 3 saygı duruşu gördüm. olsun. birbirine "atatürkçü günler" dileyen boy-portre atatürk fotoğrafları bir kenara, biz her 10 kasımda sınıftaki atatürk portresinin bize ve sadece bize gülümsediğinden emindik ilkokulda. o yüzden, askeri kortejlerden, zoraki bayrak sallamalardan, sabahın köründe törenlemelerden fırsat kaldığında, 10 kasım. bi dakika boyunca şöyle bir düşünmek beynimi yıkamıyor, tıkamıyor. burun kıvırarak küçümseyenlere selam ederim, yokmuş gibi yapmanın faydası nedir, put mu kırıcaz, sivilleşicez mi, her neyse işte, bende var ondan. üzülmeyin, dertlenmeyin. yine de, ne zamandır el fatiha kıvamı istiklal marşı okunuyor 10 kasımda, bilemedim, hatırlayamadım. elbet okunuyodur; ama laik duası halini almış resmen. 23 nisan, 29 ekim filan anladım da, 10 kasımda niye istiklal marşı?
sorular sorular. olsun. yine de gülümsüyor işte. bi tek de bana, hıh.