öğrendim.

yeni bi keşif diil biliyorum; ama beynimi ve muhtemel bütün kelimelerimi yasemin mori'ye emanet etmişim de kendisi en artık kısa cümleler dahi kurmuyorum; sadece anlatıyorum haliyle onlardan cümle yapmış, his yapmış, hatta eskiyen dolunaylarımı kırpıp yıldız yapmış gibi mutluyum.

bu kadar uzun bi cümle kurmak matah bi şi diil.
yapılması gerekenler yapmak oysa, matah bi şi.

çalan: replikas- acayip korkak birisiyim. 0:23 uzunluğuyla inci minci kim birinci.
gerisi: autour de lucie. mesela l'eau qui dort.

neyse bugünkü eğlencem çeşme'yi dubaiye çevirmek isteyen aday. dubaililer nereleriyle gülmüşlerdir acebağ.

bi de bir haber daha... biraz fazla mı tanıdık ne. ipekçi ailesindeki sabır, acı, acısabır, sabır acısı, ne denirse artık, her yıl sanki en çok gözlerine yükleniyor, gözleri daha da derinlerden bakıyor. büyük acı yaşayanların gülümsemeleri de çok aydınlık oluyor. öyle bi tuhaf aydınlık ki bir ülke gözlerine gölge düşürüyo bu insanların, onlar ışıyolar. çok çok tuhaf.

davos filan da yazıcaktım da, geçen gün sedayla konuşurken fark ettim ki tenezzül edememe hali var üstümde. tamam, izlerken ağzım açık kaldı, idrak dahi edemedim bi süre. kendi kendime de tepkdim. ama yani hangi bi ipe sapa gelmez yerinden başlanır bilmiyorum. bence sahnenin en güzel anı şu: amr musa gaza gelip ayaklandığında, tam erdoğanın peşi sıra gidecekken banki-moon'a bakar, banki-moon amca pat pat koltuğa vurup "du hele gel otur bi" yapar, kös kös oturur amr musa, oturduğu yerden sırıtır. tey allahım. sizi sırayla mı dizmişler nedir yani! diğeri de el kol, etrafta kim varsa yapışıp "abicim du bi bak bi dinle bi.." diyen bi başbakan. şey gibi tam: hani "saygı duyarım, saygı duyarım" tiki var ya medyada 15 dakikalık şöhretini yaşayan BBG/ Yemekteyiz vs şahsiyetlerde.. öyle bi el kol. tey tey. ne dedi nasıl dedi, düşünmek bile geriyo beni. sunucunun vahim yanı da, aslında, "kısa keselim yemek yiycez" diyebilmiş olması. belki de. oysa bakınız biz bir pal sokağı çocuğu gibi, son lafı koymuş ergen kız gibi mutlu, gururlu, gazlı bi haldeyiz. dönüp öpücük üflese, ya da savuracak saçı olsa bence baya bi olay olurdu.

üslupsuzluk yeni bir şey diil. tüm muhalefetin el pençe destek olması da yeni değil. biz kol kırılır yen içinde kırılır bi ülkeyiz. yani biri bi patavatsızlık ediyosa da biz bize etsin. dışarda aslınsın kaplansın. "Hamas seçilmiş demokratik bi parti" diye yırtınan başbakanın, DTP davasında sesinin ne tonda çıktığını biliyoruz. derken kendi partisi söz konusu olunca başka ton. ton ton bi haller. yani yanardöner bi şi siyaset zaten. dışişleri dediğin zaten monşerlik, 4 yıl boyunca fakültede ne okutuluyo sanıyosunuz? robdöşambr giyerek viski nasıl içilir, ceket mendiliyle çorap uyumu nasıl sağlanır falan filan. oysa hayat üniversitesi öyle mi... adeta dış politika neferi, diplomasi komandosu, davos piyadesi filan olarak yetişirsiniz.

yani kitabı kendi bile okumayıp özetini yardımcılarına çıkarttıran bir şahsiyetin görevi ne olursa olsun, üslup konusunda temel eksiklikleri olacağını biliyoruz. ne bileyim insan pamuk prenses masalını bile kendi okumalı. cadı var mesela, melodik melodik kötü büyüler yapıyo. o bile bi kazançtır derim ben.

iki recep tanıyoruz. biri ivedik. başbakan olanı işaretleyiniz.

kafamı dağıttığın için teşekkürler blog.