aşınma

sivas, 1993.

davanın artık zaman aşımına uğramasının vakti gelmişmiş. öyle diyor cumhuriyet savcısı. sonradan kebap salonu haline getirilen otelde iskenderini keyifle yerken düşündü heralde.

halbuki alt tarafı 15 yıl oldu. 15 adet sonuçsuz, acı dolu yıl.
madem illa aşındırıcaz, en az 37 yıl sürmeli, ölen her kişiye karşı bir yıl sorumluluğu bari, olsun bu devletin.

zaman aşımıymış. bu laf da şaka gibi. aşınıyor da işte zamandan değil. zaman geçtikçe, çözümsüz kaldıkça, aşınmak ne kelime, acılar katlanıp büyüyüp fosilleşiyor. hatta: gelecek kuşaklara mumyalanmış acılar.

zamanında başka bi savcı sormuştu bana:
"yoksa... yoksaaaa... siz türk adaletine, suçluyu ıslah etme gücüne inanmıyo musunuz? şüpheniz mi vaarrr????" gözlerini aça aça. ne o, 16 yaşındaki kapkaççı(m hatta. benim kapkaççım) dava gününe kadar tutuklu kalmasın, eğitim hayatı kaymasın dedim. bundan bu azar.

ıslahı bilemem de ihya ediyo belli ki. bazılarını. hani var ya "hepimiz eşitiz ama bazıları daha eşit"lafı; "adalet mülkün temelidir" çoktan eskidi, bence onun yerine yazılabilir mahkeme duvarlarına.
adamlar da artık "tüh 37'de kaldık" diye hayıflanıyodur.
aşınmakmış. zamanmış. hoş, zamanında adalet bakanı bu adamların avukatlığını üstlenmişti. böyle bi enteresan dava işte; sus, konuşuyor krallar..