ben her yaz başı nezle olurum.

istanbul'dan her dönüşüm şöyle: ankara'ya 2 gün küs, sonra 2 gün gaza gel, sonra 2 dakikada atalete teslim ol. ataletin bu mu dünya, resmen.

bi de saçlarımı kestirdim. kuaför "içimdeki karavel" isimli çalışmasıyla beni sınadı, adeta 1950ler, ben fırınından kurabiyelerini çıkarmış, sevinçle televizyonuna koşan kadın. nayır nolamaz. neyse yendik bunları, geçtik bunları, kökü bende, fön makinası da bende.

ilk kez etek diktiriyorum. nedenini bilmiyorum. ucuz kumaş olabilir, anlık saçmalama olabilir, lacivert ortancalar olabilir, ilk kez bi terziden korkmadığım için olabilir. çok heyecanlıyım. terziye bir sürü dikiş terimi içeren, bir sürü cümle kurdum ve galiba yarısına yakını filan doğruydu. hiç olmadı "bööle olsun sonra bööle olmasın ama şööle olsun" diye vücut dili kullandım.

bu arada, kumaş desenlerini kim tasarlıyo bilmiyorum ama annemle özellikle çiçekli kumaşlardaki psychedelic tatla (linkteki desenlere yakın şeyler gördüm cidden) eğlendik. böyle ışın demetleri arasında büyüyen kırmızı ve mor petunyalar filan.. derken kumaşın diğer yarısı sanki suda yansıma gibi bulanık. vuhuhu. kumaş boyasıyla kafayı bulmuş gibi. yanımdaki teyzelere söylemedim tabii, ayıp... ama bursa kumaş pazarı lucy'nin fezaya erdiği nokta olabilir. etek demişken, bir sürü fikrim, sıfır bilgim ve sıfıra yakın sabrım var. sanırım tek atımlık macera olarak kalıcak ve çok değerli fikirlerimi uygun bi ücret karşılığında singer sahibi kadınlara satıcam.

gelincik. bi de kırlangıç. batı kültürünün her haltı ölümle ilişkilendiren karamsarlığını bilemem ama benim için kırlangıç beklemektir, sabırdır, fırtınası olur onun. gelincik de mutluluk, müteşekkir mutluluklar, "iyi ki"ler, "tam zamanında"lar. öyle işte. gelincik ve kırlangıç da hmmm.... "beklenmedik sanılan mutlulukların aslında ne kadar uzun zamandır beklendiğini anlamak" olsun bari. fırtına sonrası.