2013-2006 = 7.

Yedi. bu blogun yaşı. Çok garip geliyor bazen, sahiden garip. Çocuk olsa, ilkokul yaşı; hatta şimdi iyice düşürdüler, yakında mezun yaşı bile olabilir. Birlikte büyümek mi diyeyim, salyangoz gibi arkada iz bırakmak mı diyeyim, öyle bir şey işte. Okuyanlar da var, o daha da garip geliyor bazen. Mesela nuh nebi'den kalma bi posta yorum gelince. "Ne demişim, bir bakayım" diye okuduğumda. Başkası yazmış o yazıyı sanki; sanki benim o zamanki yaşımda olan biri şimdi yazmış gibi, ben değilim; ama bir ben tam olarak anlıyorum gibi. garip işte.

Neyse, fark ettim ki blogun yaşı benim günlük tuttuğum yaşlara gelmiş. Ben ilkokul 1 öncesinde okuma yazma bilen çocuklardandım; ama sadece büyük harflerle. Sokakta tabela okumak filan harikaydı; ama okulda bir de küçük harfleri gösterdiklerinde çok bozulmuştum. Neyse, onları da öğrendim zamanla. Günlük tutmaya küçük harfleri henüz öğrenmemişken başladım; ama sahiden her gün. Defterim kırmızı- beyaz renkli, italyanca yazıları, kuşlu kenar süsleri olan bir defterdi; sanırım teyzemin eski defterlerinden. Evet, hatta defteri Ankara'da edinmiş olmalıyım ki ilk yazım da Ankara'yla ilgili: "ANKARAYA GELDİK. ANANEMİN KOLYELERİ GÜZEL. KIZARMIŞ EKMEK SEVMİYORUM." gibi edebi eserlerim var. Nasıl da istemezdim okunmasını. kilitli değildi. kilitli defterleri sevmedim hiç. kilit demek, annem açmaya çalışır demekti; ama benim annem açmayı denememeliydi zaten. denemedi de galiba veya ben okuldayken okuyup hiç belli etmemeyi başardı, bilmiyorum. neyse, mantığımın tutarsızlığı defteri köşe bucak saklayışımda yatıyor, o ayrı hikaye.

Sonra kendi hayatım yeterince heyecanlı gelmemiş olacak ki öykü yazmaya giriştim. O defteri de hatırlıyorum, Benetton çocukları vardı üstünde, bir de ufak logo. sert kapaklı olduğu için ciltli kitap gibi gelirdi, kendince bi havası, bi ağırlığı vardı yani. Günlüğün aksine buradakileri ev ahalisine okur, okutur ve hatta teatral bir şekilde sahnelerdim. İlkokul 1den itibaren "küçük kedi mimi", "yaramaz köpek raki", "çılgın tavşan momo" kıvamı, tamamı birbirine benzeyen, başrolünde hep hayvanların olduğu hikayeler yazdım; yardımcı oyuncular da onların insan arkadaşlarıydı filan. 1-2 sayfalık şeyler; ama olaylar hep çok hızlı gelişiyordu ve hep mutlu sonla bitiyordu: Mimi evden sıkılır, kaçar, parka gider, suya düşer, bi çocuk onu kurtarır, çocukla birlikte uçağa binip dünyayı gezerler; ama mimi evini özler, evine döner, ailesini alıp onlarla birlikte gezer (kıssadan hisseleri de unutmuyorum, görüyorsunuz). Bir zaman sonra (okuduğum kitapların da etkisiyle, tabii ki) bu maceralar öyle bi hale geldi ki hikayeleri bitirememeye başladım. Olasılıklar başımı döndürüyodu: Mimi eve gitmemiş? Mimi tam eve dönecekken başına bir şey gelmiş? Mimi döndüğünde ailesini bulamamış çünkü hırsızlar öldürmüş?! O kadar çok ihtimal vardı ki seçemiyordum ve ucu açık kalıyordu. Son satırlarında "Derken" veya "Ondan sonra" filan yazan bir sürü yarım hikaye var.

Bir ara bu defteri ilkokul öğretmenime göstermiş olmalıyım ki daha uzunca (ve çılgın) bir hikayenin altına "Çok güzel olmuş. Doğan Kardeş'e gönder" mi ne yazmış. Pek sevinmiştim; ama tabii ki göndermedim. Öyle şeyler için utangaç bir çocuktum ben, hatta defteri öğretmene göstermem bile mucize. Bu yazıyı sevinçle anneme göstermiş, muhteşem hikayemi birkaç kez daha okumuş, gizlice gururlanmış ve Doğan Kardeş'te yayımlanması ihtimalinin hayaliyle utanmıştım. Bir de tabii niyeyse, hep o öyküye benzer şeyler yazmayı denedim sonra, "onaylı" olduğu için sanırım. Yarım kalanların miktarı iyice arttı böylece (adeta bir yazarın sancıları).

Yer gibi kitap okumam da öyle başladı galiba; ben daha küçük kedi mimi'nin başına gelenlere karar veremiyordum ama insanlar iki yıl okul tatilini filan yazıyordu. nasıl oluyordu yani? Favori kitabım Gizli Ada'yı (Enid Blyton) kapağı parçalanana kadar defalarca okudum. Benim için edebiyatın zirvesiydi o zamanlar. yaşadıkları kasabanın gölündeki terkedilmiş, gizli bir adaya kaçan 4 çocuğun orada kurduğu yaşantıyı anlatıyordu. Kayıklarının arkasına bağladıkları ineği yüzdürürerek adaya götürmüşlerdi, sütünden tereyağı filan yapmışlardı. Rica ederim yani, bundan büyük macera mı olur?! Bir de tabii, ben anca 1-2 sayfa yazıyordum. Kitaplar kalındı, hatta bazısı kocamandı. Hababam Sınıfı, Bir Genç Kız Yetişiyor (A Tree Grows in Brooklyn) filan, okudukça ezildiğim kitaplardı.

Kardeşim büyüyünce ben de hikaye yazma girişimlerimi tamamen bıraktım. Bi kere çok iyi yazamadığımı anlamıştım (kabullenmiştim diyelim), ayrıca ona bir şeyler uydurarak anlatmak daha zevkliydi, illa ki hoşuna gidiyordu. Günlüğüm hep devam etti ama. Bir oturuşa 8-10 sayfa yazdığım ortaokul günlüğüm kara melek senaryosuyla yarışır, zirve yaptığı yıllar. Lise sona kadar seyrek de olsa yazdım, sonrası bölük pörçük.

Neyse  efendim, ne diyecektim? hah, blogun bunlarla hiç ilgisi yok aslında. Ben blogu günlük yerini alsın diye açmadım. Niye açtığım da meçhul aslında, ilk yazılardaki daldan dala halden anlaşılıyor. Sonra su yolunu buldu, ben "haber okuyup sinirini yazarak atan blogır" ekolüne yaklaştım. şehirler, insanlar, okullar, işler değişti. elbet ben de değiştim. tuhaf ama o zamandan beri blogu okuyan az öz çekirdek bir kadro var, onlar hep okudu. "Kafa dengi sanal insanlar" olmaktan çıkıp tanıdıklar, arkadaşlar oldular. Garip şey işte blog, dışında olanların veya sadece okuyucu olanların tam anlayabildiklerini sanmıyorum. Twitter, tumblr filan değil bu. Belki de biraz komün gibiyiz, ondan. Yine de garip bir şey. yazdığın yazı, okuduğun yazı, bunların ucundaki insanların buluşması.  Hayatına dair hiçbir şey bilmesen de / çok da merak etmesen de, fikirlerine dair çok şey bildiğin insanlar olması. Kimi zaman Enid Blyton'la tanışmış gibi mutlu hissetmek.

Laf yine uzadı. Velhasıl, kendi kendime konuşurken, yan odada güzel insanlar olduğunu bilmek büyük bir lüks. Bu da yan odaya selam ve teşekkür yazım olsun; bana o hikayemi Doğan Kardeş'e göndermişim de yayımlanmış gibi hissettirdikleri için.