necefli maşrapa

Bir önceki yazımın hemen ertesi günü, bu blogun 10. yaşıydı.  10 YIL! Yıllardır hep geç kutlamakla beraber, bu sefer iyice arayı açtım ve yine bir yorumla kendime geldim anca.

Istifa - veda partisi - Türkiye ziyareti üçlüsü sonrası yeni işime başladım. 2,5 ay oldu bile ki bana bi tuhaf geliyor. Ofistekilerle gayet iyi anlaşsam da işin kendisine hâlâ tam alışamadım. Çok değişmedi oysa. Sanki orada bir yerde, bilmediğim, öğrenmem gereken, ama nereden başlayacağımı dahi bulamadığım bir dünya var. Ben de bildiklerimi kırpıp kırpıp yıldız yapıyorum. O karanlık odaya girmiyorum. Arada bir paçamdan tutup içeri çekiyorlar; ama ilk 3 ayın dolması şerefine, esas eylül-ekim döneminde öyle bir dalacağım ki işlere, buraya bir ses vereyim bari dedim.

Yıllardır Rodos'a gitmemi tavsiye eden arkadaşlarım haklıymış, 1 haftalık tatilde doya doya tadını çıkardım. Bu sene Londra suratsız yaz rekorunu kırdığı için genelde kapalı, yağmıyorsa bile güneşsiz günler, haftalar, aylar geçti. O yüzden bu tatilde sahiden güneş depoladım, tam bi çakıltaşı gibi takıldım. Bir de şansıma şirketin yıllık toplantısından hemen önce işe başladığım için, Boston'a gittim 5 günlüğüne. Yeni Dünya'ya ilk seyahatimi, İngiltere tarihime saygımdan tabii ki bu şehirden yapmam icap ederdi zaten. Kısa ve özdü, hava orada da sıcacıktı. 34 tane adası olması, tatlı stadyumu, deniz ürünlerinin bolluğu ve yelken dolu limanıyla kalbimi kazansa da pahalı ve SÜREKLİ kimlik gösterip en fazla gece 1.30a kadar içebiliyorsunuz. Belki emekliliğimde............

DAHA HEYECANLI ŞEYLER:

Buraya yazmamış olsam da aslında yazıyorum. Hatta kıyaslarsak son yıllara göre çok daha üretken bi halde. Üstelik yalnız değilim. 21 kişiyiz. Hadi kendimi geçtim ama çoğu bizim kuşak blog aleminin sevilen, özlenen, "daha çok yazsa" veya "yeniden yazsa" denen kişileri bence. Milyorlara seslenme derdi olmadan, uzun uzun yazıp, uzun uzun okuduğumuz günlerden. Neye göre buluştuk derseniz, kafamıza göre. Mesela Jelatin var, Aidasalem, Sothyz, Dodo, Bonaluram... liste uzun. Silgi ve Simiole var mesela. Ay saysam bitiremiycem, kendiniz bakın. Özetle buluştuk, ortak blog açtık. Birbirimizi özlemişiz, orada burada konuştuklarımızı kaçırmaktan sıkılmışız. 

Mekanı her bir yerden duyurduk; (henüz duymamış kaldıysa azıcık sinir olucam) ama buyrung:

themahmut.com

ne diyeceğimizi bilemeyip Mahmut dedik, başka bi isim hikayesi de yok. İçerik deseniz, her daldan her telden; ama old school özene bezene yazma prensibiyle, birinci el içerik. "siz ingilizce nereden bileceksiniz" tepeden bakmasıyla Mashable çevirisi veya kolaya kaçıp "abc'nin 127 yolu" filan yazmıyoruz. ekip sayısı kararında; amigdala yazan da var cin tonik tarifleri de, son tatilini yazan, sağlık meselelerini paylaşan da. Bence (yazılı olmayan) amacımız gündemlerden kaçan herkesin kısa bir nefes alacağı sığınak olmak. aylardır aktif ama reklamını yapmayı bile anca beceriyorum, tam bi şaşkınlık hali. yeni nesil blog olduğu için feysbuklar, twitterlar filan mevcut, hatta bi de instagram. sosyal medyalandık ( tıklamaya üşenenler için: mahmutheblog olarak arayan buluyor). Aa hatta ilk misafir mahmutumuz bile oldu, açığız yani efendim böyle şeylere, konuya göre.

Burasıyla farkı ne derseniz, burası aslında zor olmayan şeylerin mekanı; orasıysa kolay şeylerin. İlkinin içeriği belli. Şu son bi yılın gündem ve gelişmeler beni o kadar yıprattı, yordu ki ve o kadar kaskatı bırakıyor ki artık, bilinçli bir şekilde uzak durmaya çalışıyorum. Bunu 10 yıl önce 22 yaşımda olmamın heyecanıyla, şimdi 32 yaşıma ermenin günlük koşturmacalarıyla veya 4 yıldır ülkeden uzak yaşamamla açıklayabiliriz. İşin açıkçası, blogumun bir yaşam eğrisi olması hoşuma bile gidiyor. Açıklama aramıyorum.

Dükkanı kapamıyorum. Burası Mahmut'a da taşınmıyor. Sadece işte, buranın istediği enerji ve özeni ona veremiyorum. En azından bu ara. Belki bir gün, zor olmaz.

durum raporu

mart-nisan ikilisini bolca seyahatle gecirdim. is icin, tatil icin, kisa kisa gezmeler. bi si yazdigim yok, o zaman neden bunlari yazmayayim? evet.

bucak bucak avrupa turum mart ayinin sonunda atina'yla basladi ki herhalde bu kadar dogru bir zamanda gidemezmisim. Is icindi; ama mis gibiydi. Hem gunes hem de portakal cicegi (hayir, TURUNC!) kokulariyla vaftiz mi oldum, arindim mi, muazzam iyi geldi. her pastanede meyve sekerlemeleri var, hani kibrislilarin macun dediklerinden. kayisi, incir, turunc... surekli cebimde onlarla gezdim. Tabii ki bu kisa ama verimli Atina tatilinde emegi gecen Ozan'a buradan da tesekkurler - tam bir ev sahibi kendisi. dunya tatlisi birisi olmasindan ote, sehir ona iyi gelmis, o da sehri pek sevmis, simbiyotik bir seyler olmus, kaynasmislar. Sehri seven insanin rehberligi baska oluyor. Yoksa ben kalimera-kalispera, anca ana cadde turu atardim. onun yerine uzolar, limonlu pastalar filan.

gunesten isinmis kaldirimda mirrlarken cektim.

 Sonra paskalya tatilindeCote d'Azur turu. Nice'te kalip Monaco- Cannes civar illerini gezmec. Universite sinif arkadaslarimla ikinci geleneksel Paskalya toplasmamizdi, bu sefer bir de 6 aylik Yasemin Hanim eklendi ekibe. kendisi o kadar sakin ve o kadar leydi ki inanilmaz. yani her firsatta kucagima alip oynadigim halde bana bile katlandi. bebekle seyahati gectim, genel olarak bebeklerden beklentimizi artirdi. hava biraz degisken oldugundan bir gun guneste kizarip ertesi gun yagmurda kacistik ama fransamiz canimiz, bize iyi bakti. Ozellikle Eze pek sirin bir dag kasabasi ve Nice'teki bit pazarinda daha uzun kalabilir, olmayan servetimi harcayabilir, uzerine de sahilde bi aperol icebilirdim. her gun.

Nice was nice diyerek... evet maalesef...

frankofonluklar.

Bundan sonra yine pek fazla durmadim ve hop - Varsova. is icin, ikinci ziyaret. 3 gunun 2si sabahtan aksama kadar otelde gectigi icin cok bir sey yapamadim. biraz old town, bir tane cok sevdigim sushicide kendime ziyafet, bir de son gun kostura kostura Blikle'ye gidip cheesecake yemek. evet hep bogazima calisiyorum ama bence varsova'da bu gayet kolay. Hem Avrupa'daki odullu susi restoranarindan 2-3 tane var o ufacik sehirde, hem pastaneler harika hem de daha n'olsun.

Varsova old town, temsili. Seviyorum.

kapilarini en bi cok seviyorum.

sonra, Italya. kirk carsambanin bulusmasiyla yarattigim bu jet set hallerin son ayagi. Napoli-Positano-Capri. Amalfi sahilleri bekledigimiz gibi bol yemeli icmeli ve hatta denize bile girmeli gecti. 6 gun degil 6 ay kalsam bikmam sanirim; ama o virajli yollarin ortasina dogru YETER ARTIK BI TELEFERIK YAPIN TUNEL KAZIN NOLUR dedim mi, dedim. ama hep icimden. yoksa kimseler dokunmasin, yuksek yuksek tepelere ne guzel evler yapmislar. Tanrilar Yolu (tanrilar patikasi?) denen rotadaki yuruyus de pek guzeldi; insan sirtini daga, gozlerini denize verip saatlerce yuruyor. Planlayan varsa eger, biz Bomerano'dan Nocelle'e kadar yuruduk. Bunun icin de Positano'dan Amalfi'ye SITA bus ile gidip, sonra oradan tekrar SITA ile Bomerano'ya gittik. Nocelle'den de Positano'ya otobusle donduk. toplamda 4 saat filan suruyor, yaniniza su, yiyecek vs alin. gayet rahat bir rotaydi bence; ama yine de toz toprak tabii. spor ayakkabi yeterli, sandaletse anca tabani kar lastigi gibiyse uygun.

positanocugum, canim.

tanriciliq.

Neyse, sonra Capri. Mutlaka teleferikle en tepelere cikmak lazim; ama nisan ayinda bile sehirde trafik berbatti. Gunubirlik gidenler sezonda 2-3 saatini o daracik yokuslarda, trafikte geciriyor kesin. giderseniz bir gece kalmak iyi oluyor; bir de anakaraya gore ziyadesiyle serindi. yine de ben teleferige bindim, binebildim, o yokusun tepesinde, tek basima, sadece metal bi sopaya emanet bi salincakta delirmedim - YABDIM. hatta inebildim bile. azicik gururluyum, evet. Son gun donus yolunda da Pompeii. Suren calismalardan mi nedir bilemiyorum, oyle muazzam etkilenmedim ki ben genelde agzim acik gezerim. Belki de beklentim yuksekti. iyi ki gitmisim, o ayri tabii.

Ben hala suna binebildigime inanamiyorum.

teleferigin faydalari.

 Nedir, sonra ucaga bindik, son ana kadar domatees makarnaaa diye sayiklayarak Londra'ya donduk.

~ seyahat zincirinin sonu ~

Geldigim gibi de ertesi gun isimden istifa ettim; cunku yeni isimden kontratimi yolladilar ben tatildeyken. Bunlar hep gecen hafta oldu. Bu seyahatler arasinda mulakatlara gittim cunku ben. Hatta iki kere de zehirlendim ve yorgan dosek yattim. Nisan benim icin uc ay kadar uzun gecti ve geciyor bu sebeple.

Simdi de elimde erguvan rengi ojeler, bu is yeriyle vedalasma partisini nerede yapsam diye mekan ariyorum. Insanlarini cok sevdigim, buradaki ilk ofisim. bu da benim de su hayatta ilk gercekten istifam. yeni isimde de sorumlulugum artacak gayet, bir ogrenme halleri filan olacak yine. yani boyle bi pirpir haller de var.

"uzun uzun susuyor ama calisiyor" diyebilir miyiz blogcum? deriz bence.

stracciatella

birkac gundur (araya hafta sonu da girdi oysa) muthis bir ofke hissediyorum ofisteyken. sebebi, hedefi yok. ne isime, ne haberlere (yoksa bu blog bunun icin var), ne birilerine. bir anda yukselen, sonra bi dalga yakalayip uzun uzun sorfunu yapan ve nihayet kiyiya vuran bir ofke. cayla, muzikle filan besliyorum. cok iyi bakiyorum. gerci ben her seyi biraz uzaktan izliyorum. galiba. sanirim o ofkenin kendimle ilgili olma ihtimali, asil mesele. bu ihtimalden uzaklasmanin en iyi yolu tum dikkatimi ofkeyi takibe vermek. hani tek ayak ustunde durabilmek icin aslinda hicbir sey dusunmemek ve zihnin dengeye yogunlasmasi gerekir, o hesap. bence.

veya degil. yani bilemiyorum. bir huy olarak kendimi hep cok guzel kandirdim, ikna ettim, "du bakali nolecak"ladim veya digerleri. yapiyosam bi bildigim vardir, aa ofke mi, acaba niyedir, aman nolursa olsun canim istedi diyedir. bekler goruruz, yanina cay demleriz, aramizda lafi mi olur. yok canim, olmaz. maksat yuzumuz gulsun.

nedir iste, ben beni hic kiramam. kiramadigim her kisiyle oldugu gibi, icten ice kizar, bozulur, soylenirim ama. bi kenara yazarim, unutmak icin. sonra topluca hatirlarim. yani keske bazen sahiden birkac kisi olsaydim. bunu soylemeyi simarikca buluyorum oysa. git cay koy aklin basina gelsin, miymiymiy. yazmak abes geliyor su an; cunku o ofke mevcut, dusunmeme bile kiziyorum.  (her paragraf basi yapisimda divad'la yaptigimiz gereksiz paragraf baslari konusmamiz aklima geliyor. "siz bu kadar sure konsantre olamazsiniz diye okunabilir hale getirdik"ci, tembel isi, gazetevari paragraflar. her seye ihanet eden paragraf baslari. tepeden bakan. usttekiler gibi. neyse, devam)

ben yine bir seyler yapmam gereken, yapacak takati kendimde bulamadigim, konunun takat filan degil tembellik oldugunu gayet iyi bildigim, kalan tum enerjimle kendimi kandirdigim o cok uretken zamanlardayim. ofke dedigim sey de caydanlik dudugu aslinda. kaynayinca otuyo haliyle.

nedir, cok da karmasik degil. bu kadar suslu durumlar degil. benden uc tane olmasina gerek yok. defterimi bulamiyorum. aslinda ondan. cokca bundan. senden benden bizden.

tuz

etrafta bolca gordugum, gordukce icimde bir seylerin buruldugu espriler, laf kaliplari var. azalarak bitmeyecekler; ama kullananlar orada bir yerde birini incitebilecegini fark etmiyor bile bence. bunlar, cok daha yayginlasmis hassasiyetlerin (cinsel kimlik, engellilik vs) yaninda nerdeyse gorunmez halde: sira gelemeyenler.

ben uc tanesini yazayim, bu ara cok gozume battigi icin. elbette fazlasi vardir:

1) her mutsuz / uzgun oldugunda veya sadece bunaldiginda buna depresyon demek: bu yaygin. "off butun gun evde depresyondaydim, aksam nereye aksak?" dediginizde, bunun gercekten depresyon olma ihtimali sanki birazcik az. karsinizdaki insanin veya onun bir yakininin, hayatinin bir asamasinda depresyonla mucadele etme ihtimalinden cok cok daha az. depresyon klinik bir durum, turp gibi insanlari hastanelik, basarili insanlari evsiz edebiliyor. normalde hafife almiyorsaniz, kelimeleriniz de almasin. panik atak, kaygi bozuklugu vb seyleri de buna ekliyorum. hele hele "amaan bunlar uydurma seyler, simariklik" filan diye dusunuyorsaniz sahiden bu muazzam fikri kendinize saklayin; cunku bkz yukardaki ihtimaller.

2) alkol, kumar, uyusturucu vs bagimliligi esprileri: "bu aksam da icicem tam alkolik oldum yaa", "hic mi uyumadiniz, gozaltlarin eroinman gibi" vs vs. agza sakiz olmus laf. benzer sekilde, bagimlilik da hayati bozan, darmadagin eden, kimi insanin bir sure veya donem donem kontrol edebildigi, kiminin tamamen kontrolu yitirdigi, genelde depresyon vb diger rahatsizliklarla icice gecen, caresi tedaviden cok kontrol etme becerisi gelistirmekten ibaret olan bir klinik durum. Levent Kirca'nin sarhos parodilerine de gulmezdim. Nurseli Idiz'e duzenli olarak yapilan "alkolik nurseli yine gazetecilere saldirdi!!! cocugunu ihmal etmis ve kilo almis!!! hani birakmisti!!!" tacizlerini de igrenc buluyorum, tazminat davasi acip donlarina kadar alabilecegi bir ulkede yasamamasi cok yazik. bir erkek olsa bu kadar ustune gidilmeyecegini gectim, acizligini somurmek bu. baska bir hastalikta asla yapilmaz, "aman saglik" denir ve ozel hayat olur. siz bi kanser hastasina "aman tanrim saclara bak!!!" dendigini okudunuz mu? bagimlilik da bir hastalik. siz iki birayla alkolik olmazsiniz (gerci olabilirsiniz, tuketim sikliginiza bagli); ama bu neseli esprilerinizi yaptiginiz kisi ve bir yakini hayatinin bir asamasinda bagimliliga saplanmis olabilir.

3) havada ucusan sizofren / spastik teshisleri: bir gazetenin 3. sayfasinda igrenc bi haber okudunuz veya cok tuhaf biriyle tartistiniz veya neyse. "Sizofrene bak yaaa, spastik herif" dediniz. o kisi muhtemelen sizofren veya sipastik degil; ama bunun ne onemi var? siz rahatladiniz, onemli olan bu. turkiye'de 10 milyon engelli insan var, bunlarin bi kismi da zihinsel engelli veya ruhsal rahatsizliklari var. bu insanlarin aileleri, akrabalari, dostlari var. yine de tabii, rahatlamaniza sevindim.

4) evli / evlenecek insanlarla inatla cocuk konusmak: bu cok siradan kategoriye bi kadina (ozellikle feminizm tartisirken) surekli annelik/ cocuk sahibi olma sorulari sormayi da dahil ediyorum. simdi tabii oncelikle: SIZE NE - bu kolay kismi. ama bakin konu sadece bu degil: cunku hayat biraz daha karmasik. kendisi veya esi kisir olan insanlar var. surpriz, yine de evlenebiliyolar. dusuk yapmis, kurtaj olmus kadinlar var. miyom vs tonla rahatsizlik yuzunden hamileligi riskli olan, isteyen, tek bir hakki olan; ama karar veremeyen kadinlar var. ya herkesten gizledigi ilk hamileligini herkesten gizledigi tecavuzle yasamis kadinlar da var, mesela. bunlari asla bilemezsiniz, bilmeniz de gerekmiyor. kimsenin size once jinekolojik rapor sunmasini bekleyemezsiniz. ihtimalleri "cocuk istemek ve yapmak" ile "cocuk istememek ve yapmamak" gibi basit iki secenekten ibaret gormemek lazim. misal, bana da buraya ilk tasindigim zamanlarda muthis rahatlikla "aa issiz misin, dogursana? ben kesin dogururdum ya" diyen arkadaslarim oldu. ve ben her seferinde, mesela kisir olsaydim, bu lafla canim yanardi diye dusundum. veya bunu rahatca soyledikleri siralarda dusuk yapmis olsam. onlar bu kadar basit seyleri dusunmediler. laflarini biraz da zariflestirmeyi, fikirlerini daha ince bi sekilde paylasmayi dusunmediler. "size ne"nin otesinde, karsindakinin gorunmeyen bi yarasina tuz basma ihtimalini gozeterek konusmak, bence bazal bir sey. sonradan "ozur dilerim, bilmiyordum" dememek icin. kavga esnasinda da cok soyleniyor bunlar. "aa feminist misin, insallah anne olmazsin cocuga yazik meheheh" dendigini duydum mesela. bunu travmatik bir kurtaj yasamis bi kadina soyleyebilme ihtimalini akil edemeyen insanlar var. bana sahiden cok acayip geliyor.

***

"e ne var canim, herkes bi si soyluyo, surekli kendimizi mi filtreleyelim, DUYARCILIK BU!" diyen olacaktir, oluyor. o size kalmis. ben, bu saydigim ihtimalleri, karsimdakini kirma riskini filan dusununce bu laflardan uzak duruyorum. degmez diye dusundugum icin. enteresandir, ne derdimi anlatmada sorun yasadim ne de esprilerim eksik kaldi. yine de iletisim kuruluyor yani.

herkesin bir yarasi var, cogu gorunmuyor. yas ilerledikce de fark ediyorsun ki o yaralar azalmiyor, artiyor. cogu da asla tam kapanmiyor. kimi her gun ayakkabinin vurdugu nasir gibi, aynada sana bakiyor. hepimiz, her gun, her an elimizde tuzluklar, ortaliga saciyoruz. elbet incinip incitiyoruz, olur o kadar. ama en azindan farkina vardigimiz bazi tuzluklari rafa birakmayi secebiliriz. bence. hic fena olmayabilirdi.

tüy, sim ve payet

mahalle yanarken sac taramak gibi olacak ama gundem(LER)den bahsetmek istemiyorum. yapamiyorum. hem, o lafin dogrusu "Roma yanarken lir calan Neron" bence. neyse, gundem zaten derinlemesine nufuz ediyor havadan sudan kanimiza. cok agir. ben hafiflige kaciyorum.

ben yazmayali, aylar aylar. kasimda kardesim buradaydi. iki haftalik ablalik senlikleri resmen. bu senlikler kapsaminda dunya burlesk turnuvasinin finaline gittik. Burlesk ve kabare izlemeyi sahiden cok seviyorum, 3-5 kere daha gittim burada. Dita von Teese meshur etti; ama ondan ibaret degil tabii. Tam ayni sey olmasa bile, o yokken Cabaret ve Liza Minelli vardi. Belki de bunlarin hepsi iste. ozetle, konumuz burlesk. oradan burdan toplanmis temsili fotograflar esliginde.

Sov sonrasi kardesimle beraber ayri ayri (ve hevesle) paylastigimiz video ve fotograflara cok az ilgi gosterilmesinden suphelendigim kadariyla, striptiz muamelesi goruyor burlesk nerdeyse. Oysa bence cok farkli. Bir kere nerdeyse tiyatro gibi bu, biletini alip, koltuguna oturuyosun. millet icki icerken fonda donup durmuyolar havada. Ayrica islik-alkis gibi tezahurat disinda efendi gibi susup izlemezsen sunucudan azari yiyosun.

Evet tabii ki kadinlar soyunuyor; ama fotokopi vucutlar degil bunlar: iri kalcali - ufak goguslu, fasulye sirigi gibi cirpi veya gobegi kat kat yagli onlarca kadin var. tabii ki bazilari sacindan ayagina, ten renginden incecik beline, her anlamda yuruyen heykel gibi; ama oncelik bu degil. Silikonlular da var; ama pek ragbet gormuyor. Bu izledigimiz turnuvanin birincisi uzun boylu, findik popolu ama resmen gogussuzdu mesela.

 

 

Olan ciplaklik cok daha oyuncu ve cilveli; suh bakislar, yalanan dudaklar ve kendi kendine sevismeler degil de, devasa, tuylu bir yelpazenin arkasina saklanip cikarilan bustiyer gibi. misal su yukardaki tuy alti popo sahnesi 1 saniye filan suruyor en fazla. Gulumsemeli, goz kirpmali, bol imali ama hem de dansli. Burlesk gosterileri (ozellikle turnuvalarda) genelde tematik oluyor: azgin unicorn da var, gece kusu da; sevgilisi olduruldugu icin dedektife giden kadin katil ve pudrasi kokainle degistirildigi icin neselenen 18. yy leydisi de. Kisa film gibi. Ciddi ne varsa dalga gectigimiz (evet, sahnedeki ve biz), her seyin kulcelerce agirliktan kurtulup bulut olup dagildigi bir film. Kimi birer elf; guzelligi ve zarifliginden insanin dili tutuluyor; kimi gercek bi komedyen, 2-3 mimigiyle herkesi gulduruyor. Kostum ve gosteri malzemeleri ise birer saheser, genelde el isi ve ince ince islenmis oluyor.

   Sanirim en sevdiklerim, gulumseyerek dans eden; ama bunu yuzune maske yapismis gibi degil de dogal bi sekilde yapan, bi yandan da jestini mimigini bol kullanip seyirciyi de dansa dahil eden, el ve vucut hareketleri hem yumusak hem de kenarlari tasirilmadan boyanmis resim gibi keskin olan, her ufak ayrintiyi ince ince hesaplamis burleskciler. Cok azlar tabii; ama ates yutanlari, bicak atanlari, cambazlari filan saymadim bakiniz. Kendiyle dalga gecebilecek kadar rahat, ayni zamanda seyirciyi de rahat ettirecek kadar sahnesine hakim virtuozler bunlar. Ayrica tuylu dev yelpazeler, yavasca cikarilan eldivenden etrafa sim sacilmasi gibi tatli ayrintilar hep ekstra puan, cok seviyorum.
 

 

 

neticede, her biri alt tarafi 3-4 dakika suren bir sov bu. "aa memelere baaak" diye baslayanlarda bile 5. gosteri itibariyle hafif bi korlesme basliyor, soyunma rutin oluyor. kendi temposu olan bir sey burlesk: ne zaman soyunacagini, ne sirayla hemen hemen soyunacagini biliyorsunuz. Kat kat giysiler acildikca merak devam ediyor; ama salt soyunma, bir gosteriyi  yogun bir ilgiyle izlemek icin veya 15 ayri gosteriden sonra hatirlamak icin yeterli degil. belki de erkeklere boyle gelmiyordur, bilmiyorum; ama alkislardaki artis ve azalma, vucuttan cok sovun kendisinden etkileniyor.

 

Burleskin yaninda kabare olunca, o soyunma rutini kiriliyor. kilic yutan adamla akrobat kardesleri filan izledikten sonra yeniden tuyler ve dev sapkalar belirince seviniyorum: baska bi alemin kadinlari geri geldiler. Tabii bunlari birlestirenler de var, bakiniz yukardakiler. o zaman iste, sahiden sov gibi sov.

temsili sunucu. genelde evet, boyle bakiyolar.

Bir de sunucu meselesi var ki iyi sunucunun bu gosterilere etkisi muazzam. Aslinda sunucunun gorevi tamamen lojistik: o kadar soyunma ve sim ve tuy ve daha nice malzemenin, iki gosteri arasinda sahneden temizlenmesi gerekiyor. Seyirciler beklerken bir yandan da bir sonraki gosteri hakkinda bilgi aliyor veya maharetli bir sunucunun kendi gosterisini izliyor. Bu arada o sahne temizligi aksayabilir, dekor devrilebilir veya bir seyler ucusabilir, onemli degil. sunucunuz var ve yalniz degilsiniz, o size bunlari fark ettirmeyecek. Pazar gunku sunucunun, yerden supuruldukce etrafa sacilan, herkese yapisan ve gosteriyi geciktiren simli konfetilere "bunlara kabare ucugu denir, normal ucuktan daha bulasici. on siradakiler daha cok para odedi, onlarin ustune supurelim bence" demesi gibi basit seyler, bu temizlik isini yuk olmaktan cikarip kostum ve muzik kadar o sahnenin parcasi haline getiriyor.

 Erkekler sadece sunucu degiller tabii. Kabarelerde akrobat vs olduklari gibi, burlesk sanatcisi da olabiliyolar. bazi gruplar tamamen erkek, bazilarinda kadinlar agirlikli ve erkekler yan rollerde. ben daha cok kabarede izledim, pek denk gelmedim; ama meraklisina youtube yardimci olur elbet.

kisacasi, bence burlesk guzel bir ruya alemi ve 2 saatin sonunda o bambaska alemden cikip eve donerken, yanimda tasiyorum. gunlerce kaliyor etkisi. herkesin neseli ve maharetli, her seyin tuy gibi hafif oldugu bir alem. belki kuslari seviyorum diyedir hepsi? belki de kucukken bi sirkte cambaz olmak istedigim icindir. gerci sirkler bu kadar heyecanlandirmiyor beni; bu daha bir sahne. spot isigi daha kuvvetli. ve gozunuzun icine baktiklarinda, goruyorsunuz. size satastiklarinda, altta kalmadiginiz zaman o dev alkisi alip, biraz sim biraz da tuy yutmus gibi mutlu oluyorsunuz. burlesk vaftizi.

"bizde neden yok diyoorrr" diye bitirmek isterim. Bence tum o oryantal danslar, haremler, yeniceriler filan devasa malzeme. evet biliyorum, kellesini alirlar muhtelemen, oysa hicbir sey bu kadar ciddi olmamali ya. neyse, belki biri cikar yapar, belki burada yarisir, belki izlerim. hayal bedava.

ip

agacli bi kolyem vardi, annem ona kurdeleler baglamisti minik minik; gercek bi hidirellez agaci. secim totemimdi benim. pazar gunu turkiye oy verirken markete gittim geldim. eve geldigimde ilk sandiklar aciliyodu. neyse, bi baktim, boynumda ip var ama agac yok. kolyenin ucu o 15 dakikada dusmus, gitmis. sonra sonuclar basladi.

sonra, bi baktim ki kolyenin ipini parmagima defalarca dolayip yuzuk yapmisim. dusunmeden. ertesi gun de oyle gitti. ofiste yuzukle duramiyorum, bi baktim ki bilezik yapmisim. neyse, pazardan beri ellerimde o ip. kolyeden de yakin. bi an biraksam dusecek, tutuyorum. kendime "kalan saglar bizimdir" diyorum galiba. ipler bilir. dinliyorum. bozgun hissi icimde, yalan degil. nedenler nasillar, isyanlar, amalar, guvensizlikler, bi kenara. gerci, disardan gelen "BOZGUNA UGRADINIZ"lara da kulak tikadim. yoo, ugramadik. en kotu bozgunumuz bu olsun cicegim ya. bizim hedeflerimize, hayallerimize bizle inanmissiniz demek ki size de az gelmis.

her sey bi yana, sevincten sarhosluk, saldirganligi icerdigi surece kendine guvensizdir bence. bak biz 7 haziran gorduk; sevinirken deli gibi kendimize seviniyorduk, "nasi koyduk ama" degildi dert. o yuzden, bu skorlamalara tek bir sey diyebiliyorum anca: "velev ki tek basima kaldim ve herkes sizden, bu yine de sizi hakli yapmayacak". insan bi hafifliyor, yalan degil.

ip elimde, ben unutsam da o beni birakmiyor. inat ipi degil, azim ipi. rahat bir hayati olmus her insan gibi, isaretler arayip itinayla buluyorum. o kolye ucunu delice seviyodum, o ayri.

sonucta

demin denk geldim, radikalde "ulkeden cekip gitmek" uzerine bi yazi cikmis, gidenlerin deneyimleri var filan. gayet sakin okuyodum da bi yerde damarima basildi. et voila, burdayim.

3 seneden fazladir Londra'dayim. Yurtdisina tasindiginiz zaman etrafinizdaki bircok insan size ikramiye cikmis gibi davraniyor. Eh evet, bir yere kadar oyle, ama vizenin yaninda yuklu bi hesap ve malikane gelmedigi icin, hayat derdi bitmis degil. hos dert dedigin onla da bitmiyor, neyse. aksine, bilmedigin ve cokca yalniz hissettigin bir yerde devam ediyorsun, sifirdan insa ediyorsun bazi seyleri. itis kakis, su yolunu buluyor.

Yurtdisinda yasamaya baslayanlara karsi "haribo sendromu" dedigim bir durum da var ki bence en ilginci o. Haribo = gurbetci teyze ve dayilarin cuvallarla getirdigi jelibon. bizim kusakta coktan bittigini umdugum (sonucta 80 sonrasi cocuklariyiz) bu haribo = yurtdisi sartlanmasi, yurtdisi = hariboya da donusebiliyor. birinci elden degil de, sonradan edinilmis bir algi sanirim. Ithal ikameci gunlerin toplumsal hafizadaki yeri.

Gocmen olunca tahsis edilen ucak

Ortalama gocmenin ihtiyaci olan her sey burada.

Yurtdisina tasininca yasamla ilgili dertleriniz olamiyor. vizenizi aldiginiz an, bu en insani, en basit seyi gumrukte teslim ediyorsunuz. bu hak, sadece turkiye'de yasayanlara mahsus. bakin trafikten filan bahsetmiyorum; kendi hayatinizdan bahsediyorum. deli bir patronunuz, hayattan bezdiren bir ev sahibiniz, kuyunuzu kazan is arkadasiniz, yalnizliginiz, gecim derdiniz, akan daminiz, saglik sorununuz, issizliginiz, kavga ettiginiz sevgiliniz veya yuzeyselliginden biktiginiz tanidiklar olamiyor. olamiyor; cunku bunlarin karsisinda duvar gibi yukselen bir kelime var: sonucta.

sonucta yurtdisindasin.
sonucta gittin.
sonucta kurtuldun.
SONUCTA sukret.

bu kimi zaman bir teselli, "canini sikma, beterin beteri var" cumlesi. o haliyle bir derdim yok. bazen "aaay icim sisti, amma abarttin yahu" cumlesi, o halini seviyorum bile denebilir. ama bazen de, dislerin arasindan tisslanarak ve goz devirerek soylenen, sana imrendigini sanarken aslinda hayatinin her parcasini hafife alan ve susturan bi cumle. derdim o hali.

Londra'da siradan bir gun: diger gocmenlerle birlikte kraliceyi ziyaretten donus.

mesela her firsatta en az 3-5 arkadasiyla bulusan, tatile giden bi insana tasindiktan birkac ay sonra "arkadaslarimi ozluyorum" diyorsun. cevap: SONUCTA LONDRA'DASIN. bilemiyorum, arkadasliktan anladigi topluca memleketten sikayet seansi midir, yasam kalitesi biraz yukselince arkadaslarina ihtiyaci kalmiyor? yoksa alt tarafi basit bi "daha sik konusuruz, sen sikma canini" beklerken sonuctalamak niyedir? "ben herkesi ozlerken, sanki arkadaslarim yokluguma alismis, kaciriyorum hayatlarini, uzak dusuyoruz" diyorsun. ki bu yurtdisindaki herkesin derdi sanirim, yilda 2-3 hafta gorebilecegin insanlarin delice bir heyecanla seni beklemesini, hasretle yolunu gozlemesini istemek. bencilce ama yalnizliktan. neyse buna da cevap belli: sonucta.

Londra'da siradan bir gocmen evi, tabii ki vizenin yaninda hediye.

 Diyelim ki gocmenlikten kaynakli, can sikici bir sey yasiyorsun, duzenin degisiyor, aksiyor, saskin ve sahipsiz hissediyorsun. bunu yillarca her derdini paylastigin birine 5-10 dakika anlatmak istiyorsun. gozlerinden alevler cikarak SONUCTA diyor, yurtdisindasin. "baslatma derdinden" demek istiyor da dilini isiriyor, goruyorsun. susuyorsun. sen gittin, senin derdin olamaz.

Ingiliz gocmen ofisi. Mavi memur tavirlari yuzunden kovuldu.

 Saglik derdin, endiselerin mi var? sonucta yurtdisindasin. en kotu bi ucaga atlar gelirsin yani, gitmisligin bunlari da kolaylastiriyor. sonucta gittin. ha bu arada saglik sorununa dair pek bir sey sormayacagim bile; cunku sonucta. ama izninle burnumdaki sivilceyi kapatamayisimi dinleyeceksin cunku ben turkiye'deyim.

Londra'da aile hekimleri. sigorta karsiliyor, havuz dahil.

Yurtdisindasin ve 1,5 yila yakin suredir issizsin. bunalimi, kariyerinin kimbilir ne olacagi belirsizligini gectim, artik para kazanmalisin. yillardir dunyalari biriktirmis insanlara gecim derdini, is aramanin stresini 1-2 cumle soyleyecek oluyorsun, yine ayni duvar: sonucta. oyle bi duvar ki bu, "e sen de sonucta bilmemkac yillik vizeler ve cuvalla parayla her an her yeri gezebilirsin. yapiyorsun da. ulkenin hayat standartlarinin kat be kat ustunde, refah icinde, aile gecindirme/ borc harc derdi olmadan, kira bile odemeden, luks icinde yasiyorsun. ulkeyi bok goturse bile sana asla bulasmayacak, sadece gazete haberi senin icin" demiyorsun. dersen uzerine memleket dertleri bosaltiliyor. bunlari tegetin tegeti yasayan kisiler bosaltiyor da sen hayatinin gobegindeki dertler icin o "sonucta"yi alip ekmek arasi yemelisin. SONUCTA, gittin.

Londra'da mesai saati ulasim, kalabalik bir gun.

Londra'da mesai: ceket de sirketten.

 

 

Londra'da gocmenler icin siradan bir maas gunu.

evet, sonucta her dakika trafikte degilim, insanlar kibar. evin dibinde bi park, yilda 5 hafta tatilim var. fazla mesai yapmiyorum ve simdiye kadar bir kere bile taciz edilmedim. guzel yemekler yiyorum, guzel yerleri geziyorum. surunen bir gocmen de degilim yani, evet. ozur dilerim. demek ki baska derdim olamaz; cunku anladim ki siz turkiye'de yasayan fanilerin kisisel hayatlari, isleri, aileleri, arkadaslik iliskileri filan oylesine mukemmel ki tek derdiniz memleketin hali olmus. e nedir, SONUCTA gidenleri anlayamiyorsunuz.

ne bileyim, istanbulun tozunu attiran ve kisisel hicbir derdi olmayanlarin lukslerine SONUCTA dememek mi hatam? onlara sonucta niye denemiyor? dediginde niye bi tur daha ayar yiyorum? misal, ben her sicaktan sikayet edene "sonucta tarla capalamiyorsun" desem. her pazartesi sendromuna "sonucta bi isin var" desem. trafikte soylenene "sonucta ehliyet almissin", taksiciye kufredene "sonucta istanbuldasin" desem. ya sanirim ucuncuye gelmeden uyuzun uyuzu ilan edilirim. ama yurtdisindaysan, hayatin ciceklerle kapli bir sonucta balonu ve sen icinden ignelemeye calisan bir tatminsizsin. sonucta: arkadassizliktan dem vururken dahi yalniz birakilmayi hak etmissindir.

Londra ikliminde agzinizi goge acmaniz  mutluluga yetiyor.

sonuctalanmanin en basit sonucu, kimsenin "nasilsin" dememesi. cok garip ama, iyi olmaktan baska secenegin yok sanki. yani pardon ama o yurtdisinda, iyi olmayip ne olsun? ailen, yakin arkadaslarin soruyor elbet, o da azalarak genelde. bir sure sonra, derdinden bahsetmiyorsun cunku yani SONUCTA var elinde, susman lazim. sonucta, susuyorsun. bir seyler iyice ters gittiginde ise dehsete dusuyolar, SONUCTA iyiydi her sey?

ha bir de tabii, sonucta gittigin icin, turkiye'de ne olup bittiginden zerre haberin yok, bi omur orada yasamadigindan ne oldugunu anlayamazsin ve yani SONUCTA. bu konusanlardan cok daha fazla haber ve ayrintiyi cok daha duzenli takip ediyorsan, yine sorun sende. sonucta uzaktan kolay bu isler. sonucta o kadar rahattasin ki dertsiz basina dert ariyosun. sonucta sen gitmeyi de becerememissin tam? sonucta londra'yi hak etmiyorsun galiba? sonucta, bu "sonucta" kalibinin her bir versiyonunu, nefret ede ede ezberliyorsun. kafanda bi cumle kurmadan once gelecek cevaplari biliyorsun. Bana "o kadar begenmiyosan don" diyen bile oldu (tabii ki gulumseyerek cnm); cunku hayatinda memnun olmadigi her bir seyi silip atacak cesaret pacalarindan akiyor kendisinin, her gun yaptigi sey. ha bir de, bir memnuniyetsizligin "o kadar" degilse agzini acamazsin cunku - SONUCTA. yani siyah veya beyaz, geri kalani bizi ilgilendirmez.

Londra gocmenleri altin gununden ozel bi kare.

 o "sonucta"larin hepsinde biraz "o kadar merakliysan..." ve "kiymet bilmiyorsan..." var. her seyi gectim, yilda en fazla 2-3 kere, birer saat gordugun biriyle olan bir sohbetin icine limon sikabilecek tavirlar bunlar. ama oluyor. karsi taraf sizde "kalanlara karsi densizlik" goruyor, sizse "gidenlerin yalnizligina karsi hoyratlik". araniza bir cizik atiliyor iste, gecmiyor.


*

ulkenin her gecen gun bir karadelige donustugunu, tum bu ustume gelmelerin altinda dev bir bikkinlik oldugunu filan biliyorum. belki de bu yaziyi yazmanin hic zamani degil; ama ulke hep oyleydi zaten, 3 yilin meselesi de degil. bu yaziya "ULKE YANIYOR DERDINE BAQ"  diyen cikarsa da anlamamis hic zaten. dertsizligim sondurmeyecek.

Tum bu memleket halleri filan, bir kisi, bir arkadas olarak incinmeme merhem olmuyor. cunku cok basit: ulke (herkesin her firsatta tekrar ettigi uzere) bok cukuru. eh, o bok bugunden yarina temizlenecek gibi degil. ah bu tepkiler sana degil ki deryik, kisisel alma. bunlar hep toplumsal asabiyet - i ih, yetmiyor. Ulkeden nefret ederken incittiginiz insanlar ulkenin degil, sizin hanenize yaziliyor. o gidenlerle araniz niye acildi diye dusunurken, sadece mesafeleri suclamayin, azicik farkinda olun, yeter.

*
ayh kamyonlarca yuk bosalttim.

haribo getiren akrabalar yakti basimi ozetle. siz o jelibonlari afiyetle yediniz, kocaman tesekkurler ettiniz; ama bir gun olsun onlari arayip "nasilsin? ozledim cok" demediniz. SONUCTA, haribo diyarinda ne dert olabilir ki?

zeyt

aylor aylor sonra blog yaziyorum ayfor. tutamayana kadar birikince, anca.

arada seyahatler oldu. burasi gezi gunlugune evriliyor madem, geregi yapilsin:

girit harikaydi, dag kecilerinin oldugu her yer harika zaten. keci guzel hayvan. mesela asla kirli sudan icmiyor, hijyen tijyen. surekli basini beklemeniz gerekmiyor; cunku zaten o buldugu en yuksek noktaya cikip kendini koruyor. erkek keciler disi icin kavga ediyor ya hani, eger disi yenilen erkege gonul verdiyse, yenen yanina yaklasamadan sevdigine kaciyor. keci inadi da diyebiliriz belki. bunlari tabii boyle birinci agizdanmis gibi anlatmam fasarya; sarikecililer belgeselinden ogrenmistim. izlemeyen izlesin. keciler ve kecileri cok seven insanlar icin.

Elafonisi: evet su turkuaz. evet kum pembe.

 ne diyodum? girit. anca bati tarafini gezdik, kibris kadar bi ada (bir olcu birimi olarak kibris adasi). yemekler hep guzel; cunku zeytinyagi hep guzel. yogurt ve bal da guzel. karpuz ve peynir de. yani sonsuza kadar dunyanin en lezzetli seylerini yiyerek, dunyanin sayili guzellikteki koylarini gezecekmis gibi tatil yapiyorsunuz. deniz hep mukemmel. Biz Paleochora, Chania ve Rethimno'ya gittik. Turkce isimleri de boyledir herhalde; tabii ch=h okunuyor. neyse. Akdenizlilige bi de adalilik karismis, her seyin net, sade oldugu, yormayan, yorulmayan bi yer. fiyatlar da makul. bir de hava ne kadar sicak olursa olsun ruzgar var. bazen tatli bi meltem, bazen delice ruzgar. tek kusur yol tabelalarini griye boyamak gibi sakaci hareketler, onu da cani sikilan ergenlere fatura ettim.

"DAVAY!" dedi buyuk adam.

 sonra ben ilk kez is icin rusya'ya gittim. yillarca merak etmeyi gectim, adini anmadigim bir ulkeyken is sebebiyle kiril alfabesi okur hale gelmem de iste hayattan bana bi cilveloy cilveloy. neyse, moskova'da, guzel bir yaz gunu 36 saat gecirdim. turistik yerlere anca 1-2 saat ayirdim; ortalama bi turist haritasnda olmayan yerlere gittim. bir daha gidip sindirmek istiyorum, bu anca tadimlik oldu. aa krasnodar'a gittim bi de ama o iyice sacmaydi, hicbir yerini gormeyip en olmayacak yerlerini gordum sehrin. 40 dereceydi ve sicakti, hep cok sicakti.

boyle 40-20-40 seklinde isi soklariyla bunyemi test etmis oldum.

*

ac parantez.

haberleri takip ediyorum hala. takip edemiyorum gerci; yanlis oldu o. yorucu artik, yipratici. bugun buraya bir sey yazmayacagim, o ayri. herkes reel politik parcalarken, ben insanlarin buyuk cogunun baristan yana olduguna eminim. nerden eminsem artik. sanirim istekten ote, bir ihtiyac oldugunu dusundugum icin. baris, huzur bir ihtiyac. bir yerlerde bazi hayatlarin bir hic ugruna kayip gittigini bilerek yasamak, en farkinda olmayan icin bile agir bir yuk bence. saf salak halim bundan. yazmamam da bundan sanirim. dev bir ogutucunun icinde, o sagir eden gurultuye ragmen kendimi duymak icin. her seyin daha net, sade, yormayan, yorulmayan bir halde olabilmesi; "back to basics" icin: cok cok kotu seyler oluyor; ama baristan vazgecilmis degil.

kapa parantez.

*

bugun kendime aylar oncesinden planlanmis bir iyilik yaptim ve bitmesine 2-3 gun kala Alexander McQueen sergisine gittim - Savage Beauty. O giysilere dokunamamak tam bir aciya donustu, sergiye giysi bagislamislari kiskandim ve oradan cikmak istemedim.  alexander evreni. fotograflarini bulmak mumkun, ama yetmiyor. ses, muzik, isik, her seyiyle guzel sergiydi.

*

baska? surekli cicek saksilariyla ugrasiyorum; tasiyorum, yenisini ekiyorum falan filan. meneksemden saksi saksi cogaltmayi hedefliyorum. feslegeni yaptim mesela - benim kucuk zaferlerim.

gerisi, iyilik guzellik. iyi diyelim iyi olsun.

derg

dergileri hep cok sevdim, gazete eklerini de. zalim londra, dergi dediniz mi kamyonla onunuze yigiyor, cok fazla secenek var. surekli aldiklarimin yaninda bir de birinci, ikinci sayisi oldugunu gorunce destek icin, meraktan veya salt takdirden aldiklarim da var. ben ve dergilerim, ciddi mesaiyiz.

neyse, hani denk gelirsiniz, yolunuz duser alirsiniz veya website / sosyal medya takibi, tablete indirmek filan da size yetiyordur, onerebileceklerim sunlar:

Little White Lies: sinema dergisi. her sayi tek bir filme adaniyor; kapaktan yonetmen roportajlarina, kostume, muzige kadar. bu ince cabayi seviyorum. her sayisini almasam da websiteleri ve twitter hesaplari da pek guzel, takipteyim.

ernest journal: hem blog, hem ipad app'i hem de yilda iki kez basilan bir dergi. ben ikinci sayisina denk gelip aldim, pek sevdim. ingiltere'de kaybolmaya yuz tutup dirilen el sanatlarindan, ilginc tarihi hikayelerine kadar, farkli bircok alanda dolu dolu yazilari olan, tam bir merak dergisi. okumadigim satiri olmadi. su aralar en mutlu kesfim. biraz da "ne guzeldir ingilizlik" havasi var, onu seviyorum.

gentlewoman: dergi gibi dergi. bi kere ebatlari hasmetli. yilda iki kere cikmasinin hakkini veriyor. gentleman-gentlewoman kelime oyununu sevdigim, bolca kullandigim icin gorur gormez almistim ilk kez. son sayida kapak ve dosya kizi bjork. moda agirlikli, ama kesinlikle resimlerine bakmalik kuafor dergisi degil, yanlis anlamayiniz. aksine pek guzel okunuyor, done done bakiliyor.

oh comely: sanirim ben bu derginin hedef yas grubunun ust kisimindayim; ama kisa hikayeleri, sacmaliga ovgusu ve nasil oldugunu anlamasam da kapagini her acisimda zamani yavaslatmasiyla benim canim. iki ayda bir cikiyor. evinin her deligini kovugunu karistirmayi sevdiginiz, biraz daginik ama pek renkli arkadasiniz gibi. pek de sakin. neyse, ben gaza gelip dergi +curiosity box subscription bile yaptim.

ilk sayi kesiflerinden the holborn'u sevdim; duzenli olmasa da arada bi alirim. Studio Ahira'nin cikardigi Essay bir harikaydi ama sanirim devami gelmedi, hasretle bekliyorum. Isvicre menseili Ours "the conscious and critical mag for the curious citizen" aciklamasinin hakkini veren bir dergi, kendisinin 6. sayisi ama bana yeni kesif oldugundan ekledim. Danimarka'dan iki tane ilk sayi dergisi denedim, her ikisi de yilda iki kez cikiyor: Oak ve Cold North. Oak'taki moda / urun cekimlerini azaltsak tam olacak sanki, dikkatimi dagitti biraz. Cold North ise tam bir zanaat dergisi, eski veya yeni, eliyle hayatini kazanan insanlari tanitiyor. tasarim meraklilarina zevkli gelir sanki. ilkine denk gelsem de son sayi cok ilgimi cekmedi, ikinciye henuz denk gelmedim.

kinfolk'un ouur sonrasi giderek urun brosurune / monocle'in kotu bir taklidine donusmesi (son kapak = yargici brosuru resmen), cereal vb sonradan gelenlerin asla ilgimi cekmemesi filan derken, dergilerde durum budur. slow living'in icinin bombos edilip "I live slow cos I'm fuckin' rich enough" haline gelmesi de kendinin karikaturu tabii; slow bile parayla oldu. merak ettigim bir iki mutfak dergisi var, onlari tek bir kitapcida buldugum icin uygun vakti kovaliyorum. fetis olarak yemek degil, gida olarak yemek icin.

neyse, arada bir aldigim baska dergiler de var (maasi kagida gomuyorum, evet), onlari gectim simdilik. pek aylik dergici degilim, fazla geliyor. az ciksin, ozenli ciksin, ozletsin, kavusalim istiyorum. bu evden tasinacak olsak nasil olacak, bi onu bilmiyorum. dergi sayfalarinin doku farklarini bile seviyorum, dergiler iyi ki var. her biri bir kitap yavrusu.

hadi siz simdi linklere tikir tikir tik. yazinin ilhami da dergiseverlerin dergisi gym class. ona da tikir tikir ve bi de tik.

muz.

efendim o kisacik turkiye ziyaretinden kalanlardan biri erimtan arkeoloji muzesi, ptt pul muzesi, digeri de tophane-i amire'deki mimar sinan sergisi oldu. isim ne, yazayim.

erimtan'la baslayalim. kisisel koleksiyon, hatta turkiye'deki ilk ozel arkeoloji muzesi. ufak ama zevkli. eserlerin antik metinlerle eslestirilmesi cok guzel bir ayrinti olmus, kap kacak canlaniveriyor; ancak ingilizce cevirilerin bazilari sahiden aci vericiydi. mesela "there was generous" denmez artik, o kadarini yapmayiz, yapana ingilizce ceviri isi vermeyiz. bir de adi ustunde: antik metin. bunlarin tahminen turkcesinden once vardi almanca / fransizca / ingilizcesi. o yuzden el yordamiyla ceviriye girismek biraz ayip olmus. bunun gibi 2-3 tane daha bariz hata vardi, kimi anlam degistiriyordu hatta. tez zamanda duzeltilecek, aceleden kaynakli bir hata oldugunu umuyorum, geneline bakinca ozensizlik demek haksizlik olacak (ucuzculuga dilim varmiyor).

onun disinda, cam eserlerin isiklandirmasi olsun, alev ebuzziya eserleri olsun, eser calismalari / muze insaati bilgilendirmesi olsun, incelikli isleri olan bir vaha olmus kale'de. ayrica icinde mini bir restoran ve seminer / konser salonu da var ki daha ne olsun, rica ederim. konser gunune denk getirip giderseniz, aksamina guzel muzik de yaniniza kar kalir. veya hazir oralardasiniz, kebapci emin ustaya gider, pirzola-kofte yersiniz. et yemiyorsaniz da kuru fasulye-pilav yapar size. herkesi mutlu edebilir emin usta.

parantez: etnografya muzesini kosarak gezdik nerdeyse; ama yeni hali guzel gorundu. hediyelik esyalar bir ziyan, bir kaynak israfi. pirlantali hitit gunesi formunda mumluk gordum, oradan hesap edin. eskinin o guzel, ince ince calisilmis, sahiden etnografya muzesindeki eserlere ait hediyelikler gitmis, istanbuldan artanlarin getirildigi (dev bir kasikci elmasi reyonu, mesela) zavalli bi yer olmus. ankara muzelerine sira gelemiyor herhalde. neyse, bu parantezdi.

*

ptt pul muzesini kac zamandir istiyodum, ayni gun ona da yettim. ilk kez bir kurumun savasta olen calisanlari icin ani duvari yaptigini gordum (1. dunya savasi) ki telgrafin yeri ve onemi dusunulurse gayet isabetli olmus. ve fakat tam da o Telgraflar Savasi aciklamasinin orada, gereksizce yuksek sesle bi animasyon oynuyordu, onu cozemedim. sacina kina yakilmis bir askere komutani neden diye soruyor, o da mektupla annesine yaziyor (koylerdeki okur yazarlik oraninin goz doldurdugu savas yillari), annesi de yari-agit bir sesle sayfalarca anlatiyor: bizde kurbanlik koyunlara kina yakilir, ben de seni vatana kurban yolluyorum ogul - bu minval gidiyor.
 
bu acili hikayenin PTT ile alakasi sanirim yazismanin postayla olmasi, baska bir bag kuramadim. pul muzesinde niye boyle ic daglayan, daha olmemis cocuga agit tadinda bir mektup yankilaniyor, cozemedim. annem ve ben disinda kalan ziyaretcilerin yas ortalamasi 10 idi bu arada; o cocuklara kinali sac travmasina ne gerek var, bilemedim. animasyon dediginiz cizgi film iste, cocuklarin illa ki dikkatini cekiyor. bize niye her sey hep aci, hep dert, onu da bilemedim. neyse ki muzenin geri kalani birazcik daha neseli, iciniz daglanmadan bitirebiliyorsunuz. bir de hediyelik esyalarin baski kalitesi daha iyi olsaymis, guzel olacakmis.

*

sonra istanbul, mimar sinan sergisi. buna sevgili jelatin hanimcigimla gittik. tophane-i amire guzel mekan, sesli rehberler de boynumuzda, sergiye girdik. gayet sadeydi aslinda ve sergileme temiz mi diyeyim, ferah mi, oyleydi. 8 bolume ayrilmis, bolca ekran, video var. basladik gezmeye, ama ben cabucak aptal oldum. kulagimda rehber. her kisimda bir video oldugundan illa onun sesi / muzigi de duyuluyor. bir de aciklama yazilarini okumaya calisiyorum. bi baktim, hicbir sey anladigim yok, sinir basmis durumda. once sesli rehberden vazgectim. ama yok, yine olmuyor. jelatin'e sordum, o da ayni sekilde. biz katiyyen okudugumuzu anlamiyoruz; ama etrafimizda "hmm very mimar, oh so sinan" seklinde nidalar var, herkes birinc birinc onayliyor.

sonra anladik ki sorun bizde degil, herbiri 4-5 satir suren cumlelerde (websitesindeki tanitim metninde de var ayni sorun, her paragraf bir cumle). resmen kes-yapistir metinler. bazi metinlerin basinda tirnak isareti var. alinti, tamam. ama kimden? bilmiyoruz. o alinti ise digerleri kimin? bilmiyoruz. "kanuni sultan suleyman'in pesi sira gelen halefleri" gibi gereksiz uzatilan betimlemelerle, cumleler olmus iki metre. biz turkcelere takiliyoruz, bizden baska takilan yok gibi. neyse, agirdan aldik, birbirimize ozetledik filan. sonra cikista baktik ki gulru necipoglu basta olmak uzere bircok akademisyenin makalelerinden alinti o metinler. yahu biz onlari uslu uslu odamizda, altini cizerek okumustuk? bence ayakustu sergi gezmeye gelen insandan akademik cumlelere dikkat vermesini beklemek, ustelik etraftaki ses ve goruntu karmasasinda beklemek, biraz AYIB olmus. cokca da tembellik olmus. "burda yazilmisi var" yerine, en azindan biraz oynanabilirdi. "e beceremiyosa okumasin, dinlesin" derseniz, sesli rehberdekiler yazanlardan farkli tabii ki, illa okumak gerekiyor. cikista karsilastigimiz ve serginin tam 25, ogrenci 15 TL oldugunu duyunca vazgecen genc kizin "kitabini alir okurum onun yerine" teshisini hakli cikartti, ozetle.

metinle gures tutmamiz disinda sergi guzeldi bence, az oz, tatli tatli anlatiyor. mimar sinan 101, zaten 102 bilmedigimden, bana yetti. yine de, O MUAZZAM BEZEMELERRR diye overken, insan birkac bezeme gormek istiyor. rustem pasa camii ile mihrimah sultan camii farkini fark edelim istiyor. ozellikle etrafta beyaz perde, dijital ekran, ekran, ekran varken bunca olmamasi bi garip geldi. biz sadece baski halinde 2-3 tane gorebildik ki onlar da grenliydi. bok atiyor demezseniz, o kismi da az buldum.

izlerken yarisinda kesilen videolari geciyorum, o kadar kadi kizi kusuru olsun. 3D printer ile camilerin birer kopyasi basilmis mesela; ama basibos duran 3D baski makinesinin sirrini cozemedik. insan bize de bassinlar, bize de versinler istiyor. dekorda silah varsa patlasin istiyor. veya biz cocuklar gibi sendik, canimiz dondurma istiyordu. etraftaki o "hmm cok enteresan hmmm sinan" havasina giremedik de buna sebep sinan degildi, tabii ki. minyaturler, maketler guzeldi, mimar sinan'in mimar basi testinde hirslandik. iyi gecti iyi.

serginin devaminda bir de kubbe mapping diye bir sey var. bikac yil evvel, bi sergi mi yoksa bienal isi miydi hatirlamiyorum, istanbul cami kubbeleri dijital ortama aktarilmisti, oturdugun yerden birbirlerine donusmelerini izliyodun. tam anlatamadim. neyse. (Editle gelen: kadinim Narsis hatirladi tabii. Sabanci'daki Efsane Istanbul sergisiymis.) e boyle bir devam olunca o isi bekledim ben (gerci hepsi mimar sinan eseri mi onlarin, bilemedim). neyse, gidip oturduk. bir cami kubbesinin iciyle basladik, goruntuler dondu degisti ve renk oyunlari oldu. sonra uzay. sonra yine renk oyunlari. sonra basladigimiz kubbeyle bitirdik. where is the sinan bezemeleri? onlar olamadi. hediyelik esyalarin baski kalitesi burada da kotuydu, bu teknolojik bir sey mi, malzemeden mi caliniyor, hic anlamayacagim.

tum bu dirdirlarimi yazacak ziyaretci defteri de olmadigindan sana yaziyorum blog. cunku ruhum bir emekli mufettis, cunku onlar yaptiklari isten bi defter koymayacak kadar cok eminler. hem defter olsa jelatin beni onun basinda birakip dondurmaya gidebilirdi.

*

boyleyken boyle. fakat iyi gezdim. 

boyle kusur bulma tesisleri yazisi gibi oldu ama bence siz de denk getirin, siz de gezin.