ablalar ve kardeşleri: bir ebeveyn eğitimi öyküsü

iddiam şu: "ablalar müsveddedir, esas eser küçük kardeşlerdir."
iki kardeşin de avrupa ülkesinde yerleşik düzen kurduğu/ kuracağı iki örneği kıyaslayarak ispatliycam. hani "medeni memleketlere öğrenci olarak gitme" ortak paydasında buluşup, birbirimize bakakalıyoruz. ben hele, o kadar şaşkınım ki. sahiden vaka incelemesi. buyrun:


-1,5 ay : annemin, 22 yaşındaki kızının 1,5 yıllığına yurtdışına taşınması öncesinde ayırdığı hazırlık süresi.
-1 hafta: annemin, 18 yaşındaki kızının 4 yıllığına yurtdışına taşınması öncesinde ayırdığı hazırlık süresi.

-3 saat: vizem çıktıktan sonra pasaportu teslim alma süremiz.
-10 gün: vizesi çıktıktan sonra annemin kardeşim ve kendisi için pasaport teslim alma süresi (henüz almadılar, tatildeler).

-"kendine nasıl bakıcan, içime sinmiyor": annemin, 4 yıllık yurt deneyimi üstüne bi 1,5 yıl daha yurtta kalacak kızına söylediği şey. hatta annemin istanbuldaki  o 4 yıl boyunca "eve çıkma" isteğime temel itirazı.
-"aman ne var, alışılır, o yaşta insanlar çocuk bakıyor": annemin, anne evinden sonra ilk kez hem yalnız, hem yurtdışında hem de kendi evinde yaşayacak olan kızına söylediği şey.

-"bulunsun, lazım olur": annemin bavuluma küçük boy tava saklarken yakalanınca söylediği şey.
-"bilmem ki, heralde": annemin, kardeşimin acil ihtiyacı olan ve henüz hiç kullanmadığı için alışık olmadığı miyop gözlüğünün 1 haftada hazır olması mümkün mü diye sorduğumda söylediği şey.

-kanlı ishal ilacı : annemin tıbbi önlem olarak bavuluma yığdığı ecza dolabının bir parçası.
-20 yaş dişi filmi: kardeşimin acilen çektirmesi gereken ve annemin "3 ay sonra burda zaten" diyebildiği şey.


 daha gider bu liste. ne ben sorumsuzum ne de defne evliya. tek fark annemin deneyimle sakinleşmesi.
o bu kadar rahat olunca, resmen annemin her türlü paniğini ben devralmış durumdayım. şaşkınım, alarmdayım.
kardeşim de yatsın kalksın şükretsin, sinirleri alınmış bir anne devrettim ona.

hem o harika bir eser olacak zaten. gerçekten.