odamdayım. birazdan parkelerini öpücem, nihayet kavuştum. sabah 5te çıktım, ufak bi hesapla 18 saat eder. arada ankarada terziye bile uğradım. sürmenaj eşiğindeyim. esenboğa havaalanındayken bana bissürü şey anlatan teyzeye o an istanbulda olduğumuzu açıklamaya çalışıyodum ki - hayır henüz uçak ortada bile yoktu. korktum kendimden. astral seyahat.
neyse, eve dönerken ay gökte tüm haşmetiyle parlıyodu. ne dolunaydı ne de hilal, en arada derede halindeydi ama kocamandı, azıcık da sarıydı. çok güzeldi çok. eğilmiş istanbula bakıyo gibiydi. çocuk kitaplarında filan oluyo öyle şeyler, olsa böyle olurdu işte.
şimdi: zot. uykuzzz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
ya isimsiz de yorum bırakabilirsiniz tabii ama keşke bırakmasanız... bi isim koymaya bile tenezzül etmeyince ben bozuluyorum niyeyse. hem sonra isimsizler karışıyor. böyle bissürü dert yani. yine de siz bilirsiniz tabii yan odacılar, benimki rica.